چرا از مهدویت سخن می‌گوییم؟

عقیق:حجت‌الاسلام سیدمحمدباقر علوی تهرانی استاد اخلاق و سخنران مذهبی طی سلسله جلساتی به سخنرانی با موضوع مهدویت پرداخت که در ادامه مباحث جلسه اول آن را می‌خوانید:

قرآن، افرادی که اندیشه نمی‌کنند را بدترین جنبندگان نزد خدا می‌داند. از مصادیق اندیشه، تعقل و تدبر در آیات قرآن است. آیات قرآن، همگی دارای تأویل هستند، یعنی باید به تحقق عینی و وجود خارجی برسند. مثلا وقتی حضرت یوسف (ع) در رؤیا می‌بیند که ۱۱ ستاره و ماه و خورشید در برابر او سجده می‌کنند، بعد از ۴۰ سال خانوادهی او در مقابلش احترام می‌کنند. آنگاه به حضرت یعقوب (ع) می‌گوید: این تأویل رؤیای من است.

مهدویت، ریشه‌ محکم در قرآن دارد. برخی آیات قرآن، خبر از جهانی شدن اسلام در آینده می‌دهد. تأویل این آیات چیست و چگونه اتفاق می‌افتد؟! به عنوان نمونه، در سوره توبه آیه ۳۳ فرموده: «او [خداوند] رسولش را با هدایت و دین حق فرستاد، تا آن را بر همه ادیان غالب گرداند، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند»

امام صادق (ع) درباره این آیه فرمودند: به خدا قسم هنوز تأویل این آیه اتفاق نیفتاده و نمی‌افتد، تا اینکه قائم (عج) خروج کند. در آن زمان هیچ‌کس کافر به خدا نخواهد بود. در کتب اهل سنت نیز از پیامبر (ص) نقل است: آن زمانی‌که دین اسلام غالب شود، هیچ‌کس یهودی و مسیحی باقی نمی‌ماند.

به‌کارگیری روایات در تفسیر آیات، دستور صریح قرآن است. در قرآن آمده است: «ای پیامبر! ما قرآن را به‌سوی تو نازل کردیم تا آنچه نازل شده را برای مردم تبیین کنی» [نحل/۴۴] پس باید به روایات پیامبر رجوع کرد. از جمله این روایات پیامبر، حدیث ثقلین و حدیث غدیر است که ثابت می‌کند باید به ائمه معصومین (ع) رجوع کنیم.

صوت این سخنرانی را اینجا بشنوید: