آیه ای که ثابت می کند اسلام با استکبار سازش ندارد

* آيه               

لا إِکْراهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فقد استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقي‏ لاَ انْفِصامَ لَها وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ

* ترجمه                      

در (پذیرش) دین، اكراهى نیست. همانا راه رشد از گمراهى روشن شده است، پس هر كه به طاغوت كافر شود و به خداوند ایمان آورد، قطعاً به دستگیره محكمى دست یافته، كه گسستنى براى آن نیست. وخداوند شنواى دانا است.

* نکته ها                     

ایمان قلبى با اجبار حاصل نمى ‏شود، بلكه با برهان، اخلاق و موعظه مى ‏توان در دل ها نفوذ كرد، ولى این به آن معنا نیست كه هر كس در عمل بتواند هر منكرى را انجام دهد و بگوید من آزادم و كسى حقّ ندارد مرا از راهى كه انتخاب كرده ‏ام بازدارد. قوانین جزایى اسلام همچون تعزیرات، حدود، دیات و قصاص و واجباتى همچون نهى از منكر و جهاد، نشانه آن است كه حتّى اگر كسى قلباً اعتقادى ندارد، ولى حقّ ندارد براى جامعه یك فرد موذى باشد.

اسلامى كه به كفّار مى‏ گوید: «هاتوا برهانكم ان كنتم صادقین» [بقره، 111] اگر در ادّعاى خود صادقید، برهان و دلیل ارائه كنید. چگونه ممكن است مردم را در پذیرش اسلام، اجبار نماید؟

جهاد در اسلام یا براى مبارزه با طاغوت ‏ها و شكستن نظام ‏هاى جبّارى است كه اجازه تفكّر را به ملّت ‏ها نمى ‏دهند و یا براى محو شرك و خرافه‏ پرستى است كه در حقیقت یك بیمارى است و سكوت در برابر آن، ظلم به انسانیّت است.

مطابق روایات، یكى از مصادیق تمسك به «عروة الوثقى» و ریسمان محكم الهى، اتصال با اولیاى خدا و اهل ‏بیت علیهم السلام است.

رسول اكرم صلى الله علیه وآله به حضرت على علیه السلام فرمودند: «انت العروة الوثقى». [تفسیر برهان، ج‏1، ص‏141] *

* پيام ها              

1- دینى كه برهان و منطق دارد، نیازى به اكراه و اجبار ندارد. «لااكراه فى الدین»

2- تأثیر زور در اعمال و حركات است، نه در افكار و عقاید. «لااكراه فى الدین»

3- راه حقّ از باطل جدا شده، تا حجّت بر مردم تمام باشد. روشن شدن راه حقّ، با عقل، وحى و معجزات است. «قد تبیّن الرشد من الغى» اسلام دین رشد است.

4- دین، مایه‏ ى رشد انسانیّت است. «قد تبیّن الرشد من الغى»

5 - اسلام با استكبار سازش ندارد. «یكفر بالطاغوت»

6- تا طاغوت ‏ها محو نشوند، توحید جلوه نمى‏ كند. اوّل كفر به طاغوت، بعد ایمان به خدا. «فمن یكفر بالطاغوت ویؤمن باللّه»

7- كفر به طاغوت و ایمان به خدا باید دائمى باشد. «یكفر، یؤمن» فعل مضارع نشانه‏ى تداوم است.

8- محكم بودن ریسمان الهى كافى نیست، محكم گرفتن هم شرط است. «فقد استمسك بالعروة...»

9- تكیه به طاغوت ‏ها و هر آنچه غیر خدایى است، گسستنى و از بین رفتنى است. تنها رشته‏ اى كه گسسته نمى‏گردد، ایمان به خداست. «لا انفصام لها»

10- ایمان به خدا و رابطه با اولیاى خدا ابدى است. «لاانفصام لها» ولى طاغوت‏ ها در قیامت از پیروان خود تبّرى خواهند جست.

11- ایمان به خدا و كفر به طاغوت باید واقعى باشد، نه منافقانه. زیرا خداوند مى ‏داند و مى ‏شنود. «واللّه سمیع علیم»