۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۸ : ۲۰
آیه‌ها و آینه‌ها؛
نماز در سرمایی که اشک چشم یخ میزد
از جمله اعمالی که برای همه طبقات معنوی بندگان کارساز است، نماز است زیرا آن‌کسانی که درجه تعبد و اطاعتشان پایین است خود را با نماز به معبود متصل می‌کنند و همچنین اولیاءالله نیز با این عمل نیکو به طبقات والای بندگی می‌رسند.
عقیق:آیه:
خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:
إِنَّ قُرْءَانَ ٱلْفَجْرِ كَانَ مَشْهُودًا اسراء/78
نماز صبح به حقیقت، مشهود (نظر فرشتگان شب و فرشتگان روز) است
آینه:
حکایت؛ مرحوم راشد نقل میکند: اواسط زمستان بود که هیزم ما تمام شد، پدرم عازم کاریزک گشت تا هیزم بیاورد، مرا نیز با خود برد .یک ساعت مانده به اذان صبح از کاریزک برای رفتن به تربت به راه افتادیم، زیرا اگر میماندیم تا آفتاب برآید، یخ زمین باز میشد و راه پیمودن با الاغ در میان گل و لای، کار دشواری بود. شب بسیار سردی بود؛ سردی هوا گوش و گردن و دست و پا را میسوزاند. دو الاغ داشتیم که یکی را هیزم بار کرده بودند و مرا روی دیگری سوار کردند.
مردی بود به نام شیخ حبیب، از دوستان و مریدان پدرم تا روستای حاجی‌آباد همراه ما بود، در فاصله کاریزک تا حاجی‌آباد، پدرم همچنان که پیاده میآمد، نماز شبش را خواند. چون به حاجی‌آباد رسیدیم، صبح دمید و در آن هوای سرد و باد تندی که می‌وزید، روی آن زمین‌های یخ‌زده که بدن انسان را خشک میکرد، مرحوم حاج آخوند جلو ایستاد، رو به قبله و شیخ حبیب به او اقتدا کرد، نخست اذان گفت و سپس اقامه و با طمأنینه و خضوع، نماز صبح را با همان توجهی خواند که همیشه میخواند و سرمای شدید حتی اندکی هم روی نماز ایشان تأثیر نگذاشت، در حالی که از چشمان من از شدت سرما، اشک میریخت و دانه‌های اشک روی گونه‌هایم یخ می‌بست.1
رو به سوي قبله با آغوش باز خويش را گم كن در آغوش نماز2
پی نوشت:
1.با اقتباس و ویراست از کتاب فضیلت‌های فراموش‌شده
2.شهرام محمدی
منبع:حوزه
خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:
إِنَّ قُرْءَانَ ٱلْفَجْرِ كَانَ مَشْهُودًا اسراء/78
نماز صبح به حقیقت، مشهود (نظر فرشتگان شب و فرشتگان روز) است
آینه:
حکایت؛ مرحوم راشد نقل میکند: اواسط زمستان بود که هیزم ما تمام شد، پدرم عازم کاریزک گشت تا هیزم بیاورد، مرا نیز با خود برد .یک ساعت مانده به اذان صبح از کاریزک برای رفتن به تربت به راه افتادیم، زیرا اگر میماندیم تا آفتاب برآید، یخ زمین باز میشد و راه پیمودن با الاغ در میان گل و لای، کار دشواری بود. شب بسیار سردی بود؛ سردی هوا گوش و گردن و دست و پا را میسوزاند. دو الاغ داشتیم که یکی را هیزم بار کرده بودند و مرا روی دیگری سوار کردند.
مردی بود به نام شیخ حبیب، از دوستان و مریدان پدرم تا روستای حاجی‌آباد همراه ما بود، در فاصله کاریزک تا حاجی‌آباد، پدرم همچنان که پیاده میآمد، نماز شبش را خواند. چون به حاجی‌آباد رسیدیم، صبح دمید و در آن هوای سرد و باد تندی که می‌وزید، روی آن زمین‌های یخ‌زده که بدن انسان را خشک میکرد، مرحوم حاج آخوند جلو ایستاد، رو به قبله و شیخ حبیب به او اقتدا کرد، نخست اذان گفت و سپس اقامه و با طمأنینه و خضوع، نماز صبح را با همان توجهی خواند که همیشه میخواند و سرمای شدید حتی اندکی هم روی نماز ایشان تأثیر نگذاشت، در حالی که از چشمان من از شدت سرما، اشک میریخت و دانه‌های اشک روی گونه‌هایم یخ می‌بست.1
رو به سوي قبله با آغوش باز خويش را گم كن در آغوش نماز2
پی نوشت:
1.با اقتباس و ویراست از کتاب فضیلت‌های فراموش‌شده
2.شهرام محمدی
منبع:حوزه
گزارش خطا
