ام وهب، اولین بانوی شهیده کربلا

بعد از شهادت عبدالله، ام وهب از خیمه بیرون دوید و خودش را به بالین او رساند و در حالی که خاک و خون را از صورت همسرش پاک می‌کرد، گفت: «هنیئالک الجنه، اسسل الله الذی رزقک الجنه.» (بهشت بر تو گوارا باد، از خدایی که بهشت را به تو ارزانی کرد می‌خواهم که مرا هم در آنجا همنشین تو کند.)

در این هنگام، شمر بن ذی‌الجوشن به یکی از غلامانش به نام (رستم) دستور داد با گُرزی به ام وهب حمله کند. رستم گرز را به سر ام وهب کوبید و ام‌وهب در همان جا به شهادت رسید و جسدش کنار پیکر همسرش به خاک افتاد.