دنیا کوچک‌تر از آن است که مقام امام علی(ع)‌ را در خود بگنجاند

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ؛ و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت میکردند و به ایشان انجام دادن کارهاى نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان پرستنده ما بودند». (انبیاء/ 73)

عالم ماده طبیعت و حق و باطل در هم آمیخته شده است. در روز قیامت فرقه‌ها از هم فاصله می‌گیرند. مؤمنان و صالحان در جنات عدن و کفار و منافقان در جهنم می‌روند. دیواری بین بهشتی‌ها و جهنمی‌ها کشیده می‌شود.

انسان در این عالم نیازمند نور است که راه را از چاه تشخیص دهد. خداوند برای امام و قرآن نور تعیین کرده است. در قرآن هم کتاب و هم امام به «مبین» تعبیر شده است. (سوره یس) مبین یعنی جدا کردن چیزی از چیز دیگر.

خداوند امام‌هایی قرار داد تا نور هدایت را به ما نشان دهند. اولین بار که ملائکه از خداوند پرسیدند چه چیزی می‌خواهی خلق کنی؟ فرمود: خلیفه خود در زمین را می‌آفرینم.

در قرآن داریم ای داود (ع) من تو را خلیفه قرار دادم به عنوان نماینده من، به حضرت ابراهیم(ع) نیز خطاب شده که من تو را امام در میان مردم قرار می‌‌دهم. فرق ما با برادران سنی همین است. آنها می‌گویند امامت توسط مردم انجام می‌شود اما ما می‌گوییم که امامت الهی است و حکومت تلقی نمی‌شود.

مراحل به رسالت رسیدن حضرت ابراهیم(ع)

حضرت ابراهیم(ع) چندین بار امتحان شد و خداوند او را سنجید که در 18 سالگی با بت‌پرستان مبارزه کرد و او را در آتش انداختند که جبرئیل به فرمان خدا آتش را گلستان کرد.

امام صادق (ع) فرمودند که حضرت ابراهیم 5 مرحله طی کرده تا به امامت رسیده است؛ قدم اول بندگی است (عبودیت) بعد خداوند او را پیغمبر کرد (نبوت) بعد از آن به مرحله رسول رسیده (رسولیت) و پس از آن او را خلیل کرد (خلت) انبیاء هر کدام صفتی دارند و در نهایت او را نبی کرد (رسالت).

خداوند می‌فرماید که امامان را من تعیین می‌کنم و امامان با فرمان من هدایت می‌کنند و هیچ‌ گناهی را مرتکب نمی‌شود. پیغمبر ما می‌‌توانند گناه کنند اما نمی‌کنند آنها در عین توانایی مرتکب گناه نمی‌شوند چون خود را در محضر پروردگار می‌بیند.

راه آسمان برای امام علی(ع) روشن‌تر از راه زمین بود

امام علی (ع) در رحم مادر دشمن بت بود. پس از تولد قبل از اینکه شیر مادر را بخورد به آغوش پیامبر (ص) می‌رود و قرآن می‌خواند: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ * الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ» (مؤمنون/ 1 و 2) قرآنی که هنوز نیامده است چرا که در آن زمان پیامبر (ص) مبعوث نشده بود.

امام علی(ع)‌ فرمایند تا زمانی که در میان شما هستیم از من هرچه می‌خواهید بپرسید. هر کسی بعد از ایشان این جمله را گفته رسوا شده است. یکی از دانشمندان اروپایی گفته است که امروز ما به فکر تسخیر فضا و کرات آسمان افتاده‌ایم اما در پیدا کردن راه آسمانها به مشکل خورده‌ایم. افسوس که روزگار ما را عقب انداخت و نتوانستیم دست به دامان علی (ع) برسانیم. او گفته بود که از من بپرسید تا راه آسمان را برایتان بگویم. راه آسما‌ن‌ها برایم روشن‌تر از راه زمین است.

هرچه بر عمر بشر می‌گذرد و دانشمندتر می‌شود. بیشتر به مقام امام علی(ع) می‌رسد و انگشت حسرت بر دندان می‌گذرد دنیای دیروز امام علی(ع) را نشناخت امروز هم ما نتوانستیم بشناسیم تا آخرین روز هم بشر نخواهد توانست.

دنیا کوچک‌تر از آن است که مقام امام علی(ع)‌ را در خود بگنجاند. پادشاه بزرگ در ده شناخته نمی‌شود. چه بسا یک کدخدا بزرگترین دیده شود چون در ده نمی‌توان عظمت شاه را نشان داد. علی (ع) آن شاه بزرگ و جهان آن دهکده کوچک است. همانطور که درک ربوبیت بر بشر ممکن نیست درک ولایت هم ممکن نیست. برای همین است که بشر درباره امام علی (ع) در 2 قطب مخالف قرار گرفته، یکی او را خدا می‌داند و یکی به او کافر است. چون انسان در شناخت امام علی(ع) گیج است.

ما که غرق تجمل هستیم فکر و کارمان علی‌گونه نیست/خانه موقت و دائمی را اشتباه گرفته‌ایم

یکی از اصحاب امام علی(ع) نزد ایشان رفت، می‌گوید که دیدم حضرت روی حصیری نشسته‌اند، تعجب کردم و گفتم: بیت‌المال دست شماست، به برکت آن مردم به اموالی رسیدند، چرا اینجا چرا اینجا نشسته‌اند. امام علی (ع) فرمودند: آدم مسافرخانه موقت را تجملی نمی‌کند، من در این عالم مسافر هستم ما خانه دیگری در دنیای ابدی داریم.

ما که غرق تجمل هستیم فکر و کارمان علی‌گونه نیست. ای غفلت‌زده‌ها خانه موقت و دائمی را اشتباه گرفته‌اید. خانه موقت را آباد کرده‌اید و خانه دائمی را فراموش کردید. خود را با غیر خود اشتباه گرفته‌اید. خانه من، فرش خانه من، مقامات من، ماشین من، این خودِ من کجاست؟ در بشر امروز خود من گم شده است.

ما اصل را رها کردیم و به فرع چسبیده‌ایم. این بدن مادی است، جان و روح ما با خدا مرتبط است که به آن توجه نمی‌کنیم.

آنچه با خود به خانه ابدی می‌بریم اعمال‌مان است ما سرمایه‌ قرآن و عترت داریم. امید داریم فردای محشر که از خاک برخاستیم در آن دنیا که همه دنبال پناهگاه می‌گردند بگوییم ای فرزندان زهرا (س) کجایید؟ سرمایه من شما بودید یک عمر سر بر آستان شما نهاده بودم به دوام می‌رسیدید؟ ان‌شاءالله صدا به گوشمان می‌رسد که خوش آمدید. شما در دنیا با من بودید و یاورتان هستم. پروردگارا در فرج امام زمان (عج) تعجیل بفرما، جوانان ما را از گناه حفظ کن.

منبع:فارس