درخت طوبی شاخه در خانه مومنان دارد!

این روایت اهل بیت(ع) است. به عقل خود مراجعه کنید، شاید آن محبّتی که دارید «طوبی» است. این را می‌گویم تا درباره آن فکر کنید. من باید حدیث بخوانم و شما هم فکر کنید. آیا آن محبّتی که به خوبان داری «طوبی» نیست؟ اگر خدا را دوست دارید مال این شجره است. هرچه میل دارید از آن می‌گیرید. هر وقت یادش می‌کنی از هر غمی راحت می‌شوی.
آیا این «حلال المشکلات»، این «قاضی الحاجات» و این «منجی الهلکات» طوبی نیست؟ بله، طوبی است و خوب طوبایی است؛ «طوبی لَهُم و حُسنُ مابٍ»؛ یعنی محبّت خوبان و اهل بهشت، هم «طوبی» است و هم «حسن ماب». یعنی هر کس بر آنها وارد شود به زیبایی وارد می‌شود.
غرض این که چشمه آب، در دل مومنان است که گرد و خاک می‌گیرد. انسان اگر کمی وقت صرف آن کند،‌اگر محبّتش را در راه محبّین خدا اعمال کند و به پدر و مادر و همسر و فرزند و برادر و خواهرش نثار کند، به نتیجه می‌رسد.
محبّت، آدمی را قربانی می‌کند، آدمی را قطعه قطعه می‌کند، می‌کُشد و شهید می‌کند. به طوری که اصلاً متوجه نمی‌شود. انسان وقتی به جهاد می‌رود وشمشیری به او می‌خورد آن را حس می‌کندف ولی در این جا وقتی به همسر و فرزند و همسایه و دیگران خوبی می‌کند قربانی می‌شود و کیف هم می‌کند. چون این‌ها مرضی خداست. آن جا که خالف رضای خداست آدم نفله می‌شود و رو به تکبت می‌رود. ولی آن جا که مرضی خداست، کمال و غزّت است.
امیدوارم همه شما این مطلب را چشیده باشید که با شرح و بیان نمی‌توان درک کرد. من هرچه بخواهم آن شیرینی که از خدا می‌خورم تعریف کنم نمی‌شود، اما اگر خودت درک کردی خوب است. یافتنی و چشیدنی است. ان شاء الله قند را خورده‌ای و شیرینی آن را هم چشیده‌ای که تعریف کردنی نیست. امیدوارم از آن مواظبت کنی که قیمتی است. مال خود شماست. هرچه هم کم باشد ارزش دارد.

پی نوشت:

کتاب طوبی محبت – ص 193
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم