۰۴ آذر ۱۴۰۳ ۲۳ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۶ : ۰۹
_ امام حسین برای انجام وظیفه و ادای تکلیف قیام کرد. منتها در انتهای مسیر یا کشته شدن است و یا به شهادت ختم می شود. شبهه ای است که اگر امام حسین می دانست که کشته می شود و قیامش برای امر به معروف و نهی از منکر بوده است و این امر به معروف و نهی از منکر در کتب فقها دارای شروط و حدودی است من جمله این که امر به معروف و نهی از منکر برای آمر به معروف و ناهی از منکر عامل و امکان خطر نداشته باشد.
_ خداوند امری که مستلزم ضرر باشد را برای بنده اش تکلیف نمی کند. حفظ جان و حفظ آبرو در شریعت از واجبات است.نفس مؤمن محترم است. مؤمن نه می تواند سلب زندگی کند که خودکشی است و نه می تواند زندگی خود را به دست دیگری بسپارد و این که اجازه دهد دیگری او را بکشد جایز نیست.
_ قرآن می فرماید خودتان را در معرض هلاکت قرار ندهید. این ایراد و شبهه است که امام حسین می دانست که کشته می شود و می فهمید که شرایط مغلوبه است. جواب این است که منکر چند طور است. گاهی منکر اجتماعی است و گاهی منکر حکومتی است. درجات منکر هم فرق می کند.
_ منکر حکومتی مادر همه فواحش است. وقتی در رأس هرم یک انسان فاسدی قرار گرفت این فساد از سرچشمه است به همه جوی ها می رود. امام حسین فرمودند که آن که مادر همه منکرات است و همه منکرات از آنجا سرچشمه می گیرد حکومت حاکمان ناشایسته است. انسان فاسد برای نگه داشتن پایه های حکومتش جز فساد و انتشار فساد راهی ندارد.اگر با منکرات هم مبارزه می کنند بنا به مصلحت خودشان است.
_ وقتی اسلام در خطر است باید دنبال زندگی حقیقی که شهادت است رفت. این جا دیگر خودکشی نیست و هر کاری برای حفظ اسلام کنیم واجب است. برای حفظ دین واجب است که هر کاری کرد. در قیام عاشورا دو واجب بود. یک حفظ دین و دیگری حفظ جان بود. امام حسین برای حفظ دین از جان خود و خانواده خود گذشتند.