اگرچه برای انسان صفات مذموم متعددی است که او را از مسیر تکامل و مقصد سعادت دور می کند اما در این میان صفتی وجود دارد که به تعبیر روایات زیانبارترین خصیصه برای آدمی است.
عقیق:لجاجت یکی از صفات مذموم و مورد نکوهش انسانی است که در هیچ فرهنگی مورد پذیرش نبوده و در اسلام نیز از آن نهی می شود چراکه آسیب های سوئی را به انسان تحمیل می کند. پيامبر خدا (ص) می فرمایند: «زنهار از لجاجت زيرا كه آغاز آن نادانى و فرجامش پشيمانى است.» ایشان همچنین فرموده اند: «خوبى، عادت است و بدى، لجاجت.» امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «لجاجت، بذر شرّ است.» و نیز فرموده اند: «لجاجت، زيانبارترين چيزها در دنيا و آخرت است.» همچنین از ایشان است که: «سوارِ بر مركب لجاجت در معرض بلا و گرفتارى است.» امام علی (ع) همچنین فرموده اند: «آن كه لجاجت كند و بر لجاجت خويش پاى فشرد، همان بخت برگشته اى است كه خداوند بر دلش پرده [غفلت] زده و پيشامدهاى ناگوار بر فراز سرش قرار گرفته است.» و می فرمایند: «بپرهيز از شتابزدگى در كارها پيش از فرا رسيدن زمان آنها، يا كُندى كردن در كارها به هنگام رسيدن زمان آنها، يا لجاجت در آنها هر گاه مبهم و ناشناخته باشند و يا سستى كردن در آنها هر گاه روشن و آشكار باشند. بنا بر اين، هر چيزى را در جايگاه خودش بگذار.» و نیز از مولای متقیان (ع) است که: «بهترين خوى ها، دورترين آنها از لجاجت است.» و می فرمایند: «لجاجت، چيزى از خود به ارث مى گذارد كه انسان بدان نيازى ندارد.» پی نوشت ها: تحف العقول نهج البلاغه غررالحکم میزان الحکمه منبع:قدس 211008