۰۶ آذر ۱۴۰۳ ۲۵ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۵ : ۰۵
آنچه ايمان را مي خورد چنان که آتش هيزم را
امام صادق(ع) فرمود: حسد ايمان را مي خورد چنان كه آتش هيزم را مي خورد.
عقیق: امام باقر(ع) فرمود: همانا مرد هر گونه تندى و شتابزدگى مي كند و كافر مى شود، و حسد ايمان را مي خورد، چنان كه آتش هيزم را مي خورد.
امام صادق(ع) فرمود: حسد ايمان را مي خورد چنان كه آتش هيزم را مي خورد.
داود رقى گويد: شنيدم امام صادق(ع) مي فرمود: از خدا پروا كنيد و بر يك ديگر حسد مبريد.
همانا از جمله مقررات دينى عيسى بن مريم گردش در شهرها بود، در يكى از گردشها مردى كوتاه قد كه غالبا ملازم عيسى(ع) و از اصحاب آن حضرت بود همراهش شد، چون عيسى به دريا رسيد، با يقين درست فرمود: بسم اللَّه و بر روى آب راه رفت، چون مرد كوتاه قد عيسى (ع) را ديد كه بر روى آب مي گذرد ،او هم با يقين درست گفت بسم اللَّه و بر روى آب به راه افتاد تا به عيسى عليه السّلام رسيد، آنگاه خود بينى او را گرفت و با خود گفت: اين عيسى روح اللَّه است كه بر روى آب ميرود و من هم روى آب ميروم پس او را بر من چه فضيلتى باشد؟
آنگاه در آب فرو رفت و از عيسى فريادرسى خواست، عيسى دستش را گرفت و از آب بيرون آورد و به او گفت: اى كوتاه قد؛ چه گفتى؟ (كه در آب فرو رفتى)
گفت: من گفتم: اين روح اللَّه است كه روى آب راه ميرود و من هم روى آب راه ميروم و مرا خود بينى فرا گرفت،
عيسى به او فرمود: خود را در جايى گذاشتى كه خدايت در آنجا نگذاشته، پس خدا به سبب اين گفتار تو را مبغوض داشت، از آنچه گفتى بسوى خداى عز و جل توبه كن.
امام(ع) فرمود: آن مرد توبه كرد و به رتبه اى كه خدا برايش قرار داده بود برگشت، پس از خدا پروا كنيد و بر يك ديگر حسد نبريد.
رسول خدا(ص) فرمود: فقر نزديك به كفر است و حسد نزديك است كه بر قدر غلبه كند.
پی نوشت:
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج۳، ص417
منبع:افکار
211008
امام صادق(ع) فرمود: حسد ايمان را مي خورد چنان كه آتش هيزم را مي خورد.
داود رقى گويد: شنيدم امام صادق(ع) مي فرمود: از خدا پروا كنيد و بر يك ديگر حسد مبريد.
همانا از جمله مقررات دينى عيسى بن مريم گردش در شهرها بود، در يكى از گردشها مردى كوتاه قد كه غالبا ملازم عيسى(ع) و از اصحاب آن حضرت بود همراهش شد، چون عيسى به دريا رسيد، با يقين درست فرمود: بسم اللَّه و بر روى آب راه رفت، چون مرد كوتاه قد عيسى (ع) را ديد كه بر روى آب مي گذرد ،او هم با يقين درست گفت بسم اللَّه و بر روى آب به راه افتاد تا به عيسى عليه السّلام رسيد، آنگاه خود بينى او را گرفت و با خود گفت: اين عيسى روح اللَّه است كه بر روى آب ميرود و من هم روى آب ميروم پس او را بر من چه فضيلتى باشد؟
آنگاه در آب فرو رفت و از عيسى فريادرسى خواست، عيسى دستش را گرفت و از آب بيرون آورد و به او گفت: اى كوتاه قد؛ چه گفتى؟ (كه در آب فرو رفتى)
گفت: من گفتم: اين روح اللَّه است كه روى آب راه ميرود و من هم روى آب راه ميروم و مرا خود بينى فرا گرفت،
عيسى به او فرمود: خود را در جايى گذاشتى كه خدايت در آنجا نگذاشته، پس خدا به سبب اين گفتار تو را مبغوض داشت، از آنچه گفتى بسوى خداى عز و جل توبه كن.
امام(ع) فرمود: آن مرد توبه كرد و به رتبه اى كه خدا برايش قرار داده بود برگشت، پس از خدا پروا كنيد و بر يك ديگر حسد نبريد.
رسول خدا(ص) فرمود: فقر نزديك به كفر است و حسد نزديك است كه بر قدر غلبه كند.
پی نوشت:
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج۳، ص417
منبع:افکار
211008
گزارش خطا
