۰۶ آذر ۱۴۰۳ ۲۵ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۸ : ۰۸
كوفه و مسجد آن، در عصر نوح(ع)وجود داشتند؟
اى مفضّل! و محلّ سكونت نوح عليه السلام و قوم او، در روستايى به فاصله يك منزلى در سمت غرب كوفه بود. نوح عليه‌السلام، مردى نجّار بود كه خداوند، او را به پيامبرى برانگيخت و وى را برگزيد.
عقیق:مُفضّل بن عمر می‌گوید: نزد امام صادق عليه‌السلام در كوفه بودم، در ايّامى كه بر ابوالعباس سفّاح، وارد شده بود. هنگامى كه به محلّه كُناسه رسيديم، فرمود: عمويم زيد، اين جا به دار آويخته شد.
سپس به راه خود ادامه داد تا به راسته روغنفروشان ـ كه در انتهاى راسته زينسازان بودـ، رسيد. پس خود پياده شد و فرمود: پياده شو. اين، مكان سابق مسجد كوفه است؛ همان كه آدم عليه‌السلام آن را رسم كرد و من نمىپسندم كه سواره داخل آن شوم.
گفتم: چه كسى نقشه آن را تغيير داد؟
فرمود: نخستين آن، توفان زمان نوح عليه‌السلام بود. سپس ياران پادشاهان ايران و عرب، و سرانجام، زياد بن ابى‌سفيان، آن را تغيير دادند.
گفتم: كوفه و مسجد آن، در عصر نوح عليه‌السلام وجود داشتند؟
فرمود: آرى، اى مفضّل! و محلّ سكونت نوح عليه السلام و قوم او، در روستايى به فاصله يك منزلى در سمت غرب كوفه بود. نوح عليه‌السلام، مردى نجّار بود كه خداوند، او را به پيامبرى برانگيخت و وى را برگزيد. نوح، نخستين كسى است كه كشتىاى ساخت كه بر آب، روان گردد. نوح، نهصد و پنجاه سال در ميان مردم خود، درنگ كرد و آنان را به سوى خداوند عزوجل فرا مىخواند؛ ليكن، وى را استهزا كرده، به تمسخر مىگرفتند.
چون از آنان چنين ديد، نفرينشان كرد و گفت: پروردگارا! هيچ كس از كافران را بر روى زمين، باقى مگذار؛ چرا كه اگر آنان را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مىكنند و جز زشتكارِ ناسپاس نمىزايند.
پس خداوند به نوح وحى فرمود: كشتى جادارى بساز و در ساختن آن، شتاب كن. آن گاه، نوح به دست خود در مسجد كوفه كشتى ساخت و چوب آن را از راه دور آورد تا آن كه از ساختن آن، رهايى يافت.
متن حدیث:
الكافي عن المفضّل بن عمر :
كُنتُ عِندَ أبي عَبدِاللّهِ عليه السلام بِالكوفَةِ أيّامَ قَدِمَ عَلى أبِي العَبّاسِ [السَّفّاحِ] ، فَلَمَّا انتَهَينا إلَى الكُناسَةِ* قالَ : ههُنا صُلِبَ عَمّي زَيدٌ رحمهالله ، ثُمَّ مَضى حَتَّى انتَهى إلى طاقِ الزَّيّاتينَ وهُوَ آخِرُ السَّرّاجينَ ، فَنَزَلَ وقالَ : اِنزِل فَإِنَّ هذَا المَوضِعَ كانَ مَسجِدَ الكوفَةِ الأَوَّلَ الَّذي خَطَّهُ آدَمُ عليه السلام ، وأنَا أكرَهُ أن أدخُلَهُ راكِبا ، قالَ : قُلتُ : فَمَن غَيَّرَهُ عَن خِطَّتِهِ؟
قالَ : أمّا أوَّلُ ذلِكَ فَالطّوفانُ في زَمَنِ نوحٍ عليه السلام ، ثُمَّ غَيَّرَهُ أصحابُ كِسرى ونُعمانَ ، ثُمَّ غَيَّرَهُ بَعدُ زِيادُ بنُ أبي سُفيانَ . فَقُلتُ : وكانَتِ الكوفَةُ ومَسجِدُها في زَمَنِ نوحٍ عليه السلام ؟
فَقالَ لي : نَعَم يا مُفَضَّلُ ، وكانَ مَنزِلُ نوحٍ وقَومِهِ في قَرَيةٍ عَلى مَنزِلٍ مِنَ الفُراتِ مِمّا يَلي غَربِيَّ الكوفَةِ ، قالَ : وكانَ نوحٌ عليه السلام رَجُلاً نَجّارا فَجَعَلَهُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ نَبِيّا وَانتَجَبَهُ ، ونوحٌ عليه السلام أوَّلُ مَن عَمِلَ سَفينَةً تَجري عَلى ظَهرِ الماءِ ، ولَبِثَ نوحٌ عليه السلام في قَومِهِ ألفَ سَنَةٍ إلّا خَمسينَ عاما ، يَدعوهُم إلَى اللّهِ عَزَّوجَلَّ فَيَهزَؤونَ بِهِ ويَسخَرونَ مِنهُ ، فَلَمّا رَأى ذلِكَ مِنهُم دَعا عَلَيهِم ، فَقالَ: رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَـفِرِينَ دَيَّارًا * إِنَّكَ إِن تَذَرْهُمْ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُواْ إِلَا فَاجِرًا كَفَّارًا . فَأَوحَى اللّهُ عَزَّوجَلَّ إلى نوحٍ : أنِ اصنَع سَفينَةً وأوسِعها وعَجِّل عَمَلَها ، فَعَمِلَ نوحٌ سَفينَةً في مَسجدِ الكوفَةِ بِيَدِهِ، فَأَتى بِالخَشَبِ مِن بُعدٍ حَتّى فَرَغَ مِنها.
*الكُناسة: محلّه ای در كوفه
*سوره نوح : 26 و 27
پی نوشت:
«اصول‌كافي، ج 8 ص 279 - تفسير عيّاشي، ج 2 ص 144 - بحار، ج100 ص 385»
منبع:مشرق
سپس به راه خود ادامه داد تا به راسته روغنفروشان ـ كه در انتهاى راسته زينسازان بودـ، رسيد. پس خود پياده شد و فرمود: پياده شو. اين، مكان سابق مسجد كوفه است؛ همان كه آدم عليه‌السلام آن را رسم كرد و من نمىپسندم كه سواره داخل آن شوم.
گفتم: چه كسى نقشه آن را تغيير داد؟
فرمود: نخستين آن، توفان زمان نوح عليه‌السلام بود. سپس ياران پادشاهان ايران و عرب، و سرانجام، زياد بن ابى‌سفيان، آن را تغيير دادند.
گفتم: كوفه و مسجد آن، در عصر نوح عليه‌السلام وجود داشتند؟
فرمود: آرى، اى مفضّل! و محلّ سكونت نوح عليه السلام و قوم او، در روستايى به فاصله يك منزلى در سمت غرب كوفه بود. نوح عليه‌السلام، مردى نجّار بود كه خداوند، او را به پيامبرى برانگيخت و وى را برگزيد. نوح، نخستين كسى است كه كشتىاى ساخت كه بر آب، روان گردد. نوح، نهصد و پنجاه سال در ميان مردم خود، درنگ كرد و آنان را به سوى خداوند عزوجل فرا مىخواند؛ ليكن، وى را استهزا كرده، به تمسخر مىگرفتند.
چون از آنان چنين ديد، نفرينشان كرد و گفت: پروردگارا! هيچ كس از كافران را بر روى زمين، باقى مگذار؛ چرا كه اگر آنان را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مىكنند و جز زشتكارِ ناسپاس نمىزايند.
پس خداوند به نوح وحى فرمود: كشتى جادارى بساز و در ساختن آن، شتاب كن. آن گاه، نوح به دست خود در مسجد كوفه كشتى ساخت و چوب آن را از راه دور آورد تا آن كه از ساختن آن، رهايى يافت.
متن حدیث:
الكافي عن المفضّل بن عمر :
كُنتُ عِندَ أبي عَبدِاللّهِ عليه السلام بِالكوفَةِ أيّامَ قَدِمَ عَلى أبِي العَبّاسِ [السَّفّاحِ] ، فَلَمَّا انتَهَينا إلَى الكُناسَةِ* قالَ : ههُنا صُلِبَ عَمّي زَيدٌ رحمهالله ، ثُمَّ مَضى حَتَّى انتَهى إلى طاقِ الزَّيّاتينَ وهُوَ آخِرُ السَّرّاجينَ ، فَنَزَلَ وقالَ : اِنزِل فَإِنَّ هذَا المَوضِعَ كانَ مَسجِدَ الكوفَةِ الأَوَّلَ الَّذي خَطَّهُ آدَمُ عليه السلام ، وأنَا أكرَهُ أن أدخُلَهُ راكِبا ، قالَ : قُلتُ : فَمَن غَيَّرَهُ عَن خِطَّتِهِ؟
قالَ : أمّا أوَّلُ ذلِكَ فَالطّوفانُ في زَمَنِ نوحٍ عليه السلام ، ثُمَّ غَيَّرَهُ أصحابُ كِسرى ونُعمانَ ، ثُمَّ غَيَّرَهُ بَعدُ زِيادُ بنُ أبي سُفيانَ . فَقُلتُ : وكانَتِ الكوفَةُ ومَسجِدُها في زَمَنِ نوحٍ عليه السلام ؟
فَقالَ لي : نَعَم يا مُفَضَّلُ ، وكانَ مَنزِلُ نوحٍ وقَومِهِ في قَرَيةٍ عَلى مَنزِلٍ مِنَ الفُراتِ مِمّا يَلي غَربِيَّ الكوفَةِ ، قالَ : وكانَ نوحٌ عليه السلام رَجُلاً نَجّارا فَجَعَلَهُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ نَبِيّا وَانتَجَبَهُ ، ونوحٌ عليه السلام أوَّلُ مَن عَمِلَ سَفينَةً تَجري عَلى ظَهرِ الماءِ ، ولَبِثَ نوحٌ عليه السلام في قَومِهِ ألفَ سَنَةٍ إلّا خَمسينَ عاما ، يَدعوهُم إلَى اللّهِ عَزَّوجَلَّ فَيَهزَؤونَ بِهِ ويَسخَرونَ مِنهُ ، فَلَمّا رَأى ذلِكَ مِنهُم دَعا عَلَيهِم ، فَقالَ: رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَـفِرِينَ دَيَّارًا * إِنَّكَ إِن تَذَرْهُمْ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُواْ إِلَا فَاجِرًا كَفَّارًا . فَأَوحَى اللّهُ عَزَّوجَلَّ إلى نوحٍ : أنِ اصنَع سَفينَةً وأوسِعها وعَجِّل عَمَلَها ، فَعَمِلَ نوحٌ سَفينَةً في مَسجدِ الكوفَةِ بِيَدِهِ، فَأَتى بِالخَشَبِ مِن بُعدٍ حَتّى فَرَغَ مِنها.
*الكُناسة: محلّه ای در كوفه
*سوره نوح : 26 و 27
پی نوشت:
«اصول‌كافي، ج 8 ص 279 - تفسير عيّاشي، ج 2 ص 144 - بحار، ج100 ص 385»
منبع:مشرق
گزارش خطا
