۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۹ : ۱۸
عضو هیئت علمی موسسه امام خمینی (ره)؛
آیا هر گریه‌ای بر سیدالشهداء آبی است بر آتش گناهان؟
گریه ایجاد شور می کند اما اگر این اشک ریختن همرا معرفت و درس نباشد، فایده ای ندارد و نباید منتظر اتفاق خاصی بود چرا که گریه تنها مد نظر نیست و اگر این طور بود، اشک هنگام پوست کندن پیاز نیز باید اثر می داشت.
عقیق: حجت الاسلام سید علی حسنی، عضو هیئت علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره) در گفتگویی در پاسخ به این سوال که در برخی روایات نقل شده گریه کننده بر مصائب امام حسین (ع) بهشتی است و آمرزیده خواهد شد، آیا این سخن می تواند صحت داشته باشد و آیا این مساله موجب تجری در انجام گناه نمی شود، گفت: سند این روایت ضعیف است و به گونه ای از کیسه خلیفه بخشیدن است چرا که ما نمی توانیم درباره رفتار الهی عده ای سخن بگوییم. اما ظاهر این روایت که سند آن معتبر نیست، در دوره قاجاریه یا صفویه مطرح شده که حتی به خواب دیدن یک فرد نسبت داده شده که نمی توان به آن استناد کرد.وی ادامه داد: ما اگر بخواهیم در زمینه رفتارهای الهی سخنی را مطرح کنیم باید یک دلیل محکم اعتقادی، عقلی یا نقلی داشته باشیم که نقلی یا در آیات بیان شده یا در روایات؛ اما این سخن یاد شده، سند معتبری نه به جهت عقلی دارد و نه نقلی، ثانیا طبیعی است که باور به این مساله موجب تشویق افراد به انجام گناه خواهد شد و هر انسانی در طول سال مرتکب گناه می شود و به دنبال خوشی ها و لذت های نفسانی رفته به امید آنکه در مجلس عزاداری امام حسین (ع) با ریختن چند قطره اشک، گناهان او بخشیده یا جبران خواهد شد.
این کارشناس دین شناسی تصریح کرد: البته اگر این فرد گناهکار به امید توبه در این مجالس به ندبه و گریه بپردازد و واقعا توبه کند، بحث دیگری است و از این جهت مورد عفو و آمرزش قرار خواهد گرفت که اگر این توبه انجام شود، آن گریه در راستای بندگی است و قابل پذیرش. اما صرفه گریه کردن و اشک ریختن تنها دلیل بر بخشش نیست و این مطلب شبیه اعتقادی است که مسیحیان دارند و بیان می کنند، حضرت عیسی (ع) به صلیب کشیده و فدا شد برای همه بشریت و در واقع سپر بلای بشر در مقابل مجازات گناهانی که انجام می دهد شده و هر کس این را بپذیرد اهل نجات و رستگاری است.
وی با تاکید بر اینکه مسلمانان این اعتقاد را نمی پذیرند، تاکید کرد: قطعا این مساله منطقی و معقول نخواهد بود و البته از سوی دیگر این به معنی کم اهمیت جلوه دادن مراسم سوگواری و گریه بر اهل بیت (ع) و امام حسین (ع) نیست و یقینا این مراسم نیز تاثیرات خاصی را به همراه دارد.
حجت الاسلام حسنی با اشاره کارکردهای برپایی مراسم عزاداری و گریه بر امام حسین (ع) ابراز کرد: وقتی انسان در خصوص مساله ای می گرید، این بدان معناست که دل برای پدیده ای سوخته یا به حال افرادی که ظلم به آنها شده ناراحت می شود یا به ظلم ظالمان معترض می شود یعنی در حقیقت این اشک پشتوانه ای دارد و به نوعی اعتراض به ظلم ظالمان است که در طول تاریخ تشیع این امر نیز بارها دیده شده است و به برپایی مراسم عزاداری و گریه بر مصائب اهل بیت (ع) اهمیت خاصی داده شده است.
وی عنوان کرد: اما در این گونه مجالس گریه کردن، تنها مد نظر نیست بلکه هر انسان صاحب خرد و انصافی متوجه می شود که امام حسین (ع) همه هستی خود اعم از همسر و فرزند و نزدیکان و جان خود را می دهد تا زیر بار ظلم نرفته و دین خدا در جامعه اجرا شود و این یعنی معرفت همراه شور؛ لذا در عزاداری، گریه ایجاد شور می کند و اگر این اشک ریختن همرا معرفت و درس نباشد، فایده ای ندارد و نباید منتظر اتفاق خاصی بود چرا که گریه تنها مد نظر نیست و اگر این طور بود، ما موقع پوست کندن پیاز گریه می کنیم پس این گریه هم باید اهمیت و اجر داشته باشد!
عضو هیئت علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره) تاکید کرد: بنابراین گریه با معرفت برای اهل بیت (ع) تاثیرات مهمی دارد که نمونه آن را می توان در معرفت و شناختی که در دوران مقدس در میان دل پدر و مادر و همسران شهیدان حاصل می شد، دید و با کمک همین معرفت بود که آنها فرزندان و همسران خود را راهی جنگ می کردند و با به یاد آوردن صبر حضرت زینب (س) به پایداری خود ادامه می دادند.
حجت الاسلام حسنی یادآور شد: بنابراین اگر برپایی مجالس عزاداری و گریه که اهمیت بسیاری دارد، با معرفت همره شود، هم ذکر مصیبتی بر ظلمی که به اهل بیت (ع) رفته صورت می گیرد، هم دیگر اهداف حسینی معرفی و شناخته می شود.
منبع:شبستان
گزارش خطا
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
يا فاطِمَةُ! كُلُّ عَيْنٍ باكِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَكَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ؛
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى كه در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد،كه آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293