۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۹ : ۲۱
_ اولا در فضای امروز عزاداری برای اباعبدالله الحسین(ع) را به هیچ وجه نباید یک رسم شیعی تلقی کنیم. اباعبدالله الحسین(ع) عاشورا را به عنوان یک حماسه شیعی برقرار نکرده است.
_ یزید بیشتر در حق اهل سنت جنایت کرده است.
_ برخی یاران اباعبدالله الحسین(ع)، شیعه به معنای اصطلاحی که بکار می بریم نبودند.
_ ما شیعیان حق نداریم حسین(ع) را تنها از خود بدانیم و بس، و نه برادران اهل سنت باید حسین(ع) را فراموش کنند و او را از خود ندانند. عاشورا محل اتحاد شیعه و سنی است.
_ در یک فضای توام با اخوت اسلامی باید برای اباعبدالله الحسین(ع) عزاداری کرد.
_ یک کلام در کلمات اباعبدالله الحسین(ع) پیدا نمی کنید که به حقایق و اعتقادات خاص شیعی اشاره کند.
_ اباعبدالله الحسین(ع) یک بار نفرمودند من امام سوم شما هستم.
_ گریه سنت پیامبر اکرم(ص) است.
_ حضرت امام می فرمایند اگر روشنفکرها (غرب زده)، بعد سیاسی این عزاداری ها را بفهمند همان ها مجلس برپا می کنند.
تا دوش تو سَریر مُقام رقیه بود
عالم شبانه روز به کام رقیه بود
تا روی زانوی تو سه ساله قرار داشت
آغوش تو دوام و قوام رقیه بود
هرجا که صحبت از عمو عباس می شنید
بر عالمی تفاخُر نام رقیه بود
گاهی به لَحن با نمک و بچه گانه ای
بازیِ تو به خنده سلام رقیه بود
بالا نشین قافله بر شانه های تو
یعنی فراز عرش به نام رقیه بود
تنها ز جانبِ عمو عباس هم نبود
این همنشینیِ تو مرام رقیه بود
می گفت العطش ، ولی این هم بهانه بود
نام تو ذکر و وردِ کلام رقیه بود
وقتی ستون خیمۀ تو بر زمین فتاد
تازه شروع روز قیام رقیه بود
دیگر ز مشک ، آب سراغی نمی گرفت
انگار حرف ، آب حرام رقیه بود
وقتی به خیمه دست عدو بازِ باز شد
حکمِ فرار ، حکمِ امام رقیه بود
بر گوش او عدو که دو تا گوشواره دید
عمه به فکر حُسن ختام رقیه بود
***********
مجمع زینبیون اهل بیت اهواز
بیت آیت الله موسوی
zeynabiyooneahlebeyt.blogfa.com