درخواست فرشتگان و جنیان از امام حسین(ع)

عقیق:وقتی حسین علیه السّلام از مکه به عزم کوفه حرکت کرد، دسته های بزرگی از فرشتگان که در صفی منظم سوار بر اسب بودند و سلاحهای نفیس بهشتی در دست داشتند به حضورش آمدند و پس از سلام گفتند: ای کسی که بعد از برادر و پدر و جدش حجت خدا بر مردم هستی! خداوند در جنگ های بسیاری جدّت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم را به وسیله ما یاری کرد. و اینک ما را به کمک تو فرستاده است.

حسین علیه السّلام گفت: وعدگاه ما کربلاست. همانجا که محل قبر و بقعه ام می باشد و در آن به شهادت می رسم. به آنجا که رسیدم بیایید.
گفتند: ای حجت خدا! ما مأموریم سخنت را قبول و از تو اطاعت کنیم. آیا از دشمنی بیمناک نیستی تا همراهت باشیم؟

گفت: آنان با من کاری ندارند و آزاری به من نمی رسانند تا به محل دفن خودم برسم. سپس دسته ای از جنیّان مؤمن به نزد او آمده و گفتند: ای سرور ما، ما از پیروان و یاران توایم. به هر چه خواهی فرمان ده. اگر بخواهی، تمام دشمنانت را قبل از آنکه از جایت حرکت کنی نابود می سازیم.

حسین علیه السّلام به آنان پاداش نیک داد و گفت: مگر شما این آیه قرآن را نخوانده اید که می گوید:
«به مردم بگو اگر در خانه هایتان هم باشید، کسانی که سرنوشت آنها کشته شدن است به خوابگاه هایشان می روند.»

بنابراین اگر من در جای خود بمانم خداوند بوسیله چه کسی این مردم نگون بخت را مورد امتحان قرار دهد؟ و چگونه از کردار زشت خویش آگاه خواهند شد؟ و چه کسی در قبر من بخوابد. قبری که خداوند از روز اول خلقت زمین برای من در نظر گرفته است. و آن را پناهگاه شیعیان و دوستان ما قرار داده است.

در آنجا عبادات و اعمالشان مقبول و دعاهایشان مستجاب می شود و مایه آرامش و ایمنی شیعیان ما در دنیا و آخرت می باشد. شما در روز شنبه که روز عاشورا است(در غیر این روایت روز جمعه نقل شده است) و در پایان آن کشته می شوم و از افراد فامیل و خانواده و خویشن و اهل بیتم کسی باقی نمی ماند و سرم را برای یزید بن معاویه می برند، به نزد من بیایید.

جنیّان گفتند: ای حبیب خدا و ای فرزند حبیب خدا، به خدا سوگند اگر طاعتت لازم و مخالفت با تو حرام نبود، سخنت را نمی پذیرفتم و تمام دشمنانت را پیش از دستیابی به تو از میان می بردیم.
حسین علیه السّلام گفت: به خدا قسم، ما بر این کار از شما تواناتریم. ولی باید حجت بر مردم تمام شود تا «آنکه گمراه می گردد با دلیل گمراه گردد و آنکه هدایت می شود با دلیل هدایت شود.»

پی نوشت:

لهوف، ص۱۰۶-۱۰۸.

منبع:افکار

211008