فرشتگان آماده میزبانی اند! جا نمانید...

عقیق:هرگز نمی‌توان ارزش همه زمانها را برابر دانست، چنانکه نمی‌توان همه مکانها را برابر شمرد. برخی زمانها و مکانها ارزشی والا دارند.
ماه رجب ارزشمند است، در روایات رسیده از ناحیه معصومین(ع) این ماه، ماه امیرالمؤمنین(ع) است، چنانکه ماه شعبان ماه پیامبر گرامی اسلام(ص) و ماه رمضان ماه خدا خوانده می‌شود. تعبیر و دریافت از این عبارات آسمانی این است که شناخت و معرفت نسبت به مولایمان حضرت امیرمؤمنان(ع) و و‌جود اشرف مخلوقات رسول هدایت حضرت محمد(ص) راه شناخت و معرفت به ذات ربوبی حق‌‌تعالی است.
رجب‌المرجب ماه سلوک و زدودن زنگارهای شیطانی از آیینه دل است، ماه ولایت و برافروختن چراغ معرفت در شبستان وجود، ماه رجب گاه اعتکاف است. در این ماه که هنگامه تحول است، عاکفان کوی دوست با حضور در صحن و سرای دوست، پله‌های سلوک را پیموده و پله‌پله به خدا نزدیک‌تر می‌شوند.
معتکف روزه‌اش، نمازش، حضورش در مسجد و دیگر اعمالش مایه تقرب است. در خانه دوست، سفره‌ای از مغفرت و بخشایش گسترده شده و عاکف با صیقل روح و روان، زنگار گناه از دل می‌زداید و مهیای ضیافت بزرگ در ماه وصال می‌شود. ماهی که عشاق از سفره پرفیض الهی لقمه‌های راز بر‌می‌‌چینند و عطر قرآن از ژرفای دل بار‌یافتگان مشام جان را می‌نوازد.
اعتکاف پرورش جسم و جان است، انسان آمیزه‌ای است از این دو و نیازمند پرورش در ابعاد وجودی خود. انسان به دنبال سعادت و کمال است، روح انسان نیازمند نیایش است، مناجاتی شیرین و زیبا، همکلامی موجودی ضعیف با منشأ قدرتها. از آغاز خلقت تا صحنه رستاخیز، راز و نیاز، زیباترین هنر آدمی است.

ضرورت پرهیز از غفلت
غفلت بد است و در برخی موارد بدتر؛ زمان در گذر است و به از دست دادن آهی ماند و افسوسی که به هیچ نیرزد. انسان دشمنی دارد در اوج حیله‌گری، با چنین دشمنی هوشیاری باید و سرعت در خیرات.
خالق مهربان قرب خلایق را می‌طلبد. در فکر پرورش روح و روان انسان است و مقررات دینی را تشریع می‌کند. تنوع عبادات به دلیل نیازهای گوناگون انسانی است، هر عبادتی جوابگوی نیازی از اوست. نماز، زنگار غفلت از روان می‌زداید و صیقل روح و روان است. روزه، پالایشگاه خلوص و نردبان صعود است. روزه‌دار پرواز در آسمان عبادت و عبودیت را می‌آزماید و آئینه قلبش را نورستان خدایی می‌کند. حج، شرکت در آزمون الهی و قطع تعلقات و دل‌بستگی دنیوی است. عبادات مالی، چون خمس و زکات و صدقات، دمیدن روح ایثار و گذشت در وجود آدمی است.
اما اعتکاف، آمیزه‌ای از چند عبادت با‌فضیلت است. روزه که خود عبادتی ارزشمند است، شرط اعتکاف است. حضور در مسجد و خواندن نماز هم شرط آن است. عاکف سه روز در مسجد جامع مقیم می‌شود و جز برای ضروریات، کوی دوست را ترک نمی‌گوید. خود را از حلال باز می‌دارد تا با تمرین بندگی، جهاد با نفس را بیازماید. اعتکاف عهد مودت و میثاق مجدد با پروردگار است.
در فضیلت اعتکاف این بس که معادل طواف کعبه و همتای رکوع و سجود است. خدای منان می‌فرماید: «...و ما به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان و معتکفان و رکوع‌کنندگان و سجده‌کنندگان از هرگونه آلودگی تطهیر کنند». (آیه 125، سوره بقره)،
اساساً ارزش آدمی را عملش می‌رساند. معتکف انسانی بزرگ و شریف است، به‌اندازه شرافت و فضل عملش، مقدس اردبیلی یگانه زمان در علم و عمل در شرافت و فضیلت اعتکاف گوید: «مبادا کسی گمان کند اعتکاف مقدمه عبادتی دیگر است. کسی که با طهارت و در حال روزه در مسجد مقیم می‌شود و تعهد قربت در اعتکاف می‌کند، این عمل عبادت است.
اعتکاف عبادتی مستقل است به مثابه حج و عمره و روزه و نماز و هر عبادت مستقل دیگر». و ایام بیض در پیش است. زمان عرشی شدن فرشیان و اعتکاف با همه فضیلتش زن و مرد را به خود می‌خواند و انسانیت را می‌خواند تا در دنیای های‌و‌هوی و دود‌ و‌دم، معراج خویشتن را به تماشا بنشیند. فرصت طلایی عمر در پیش است و ایام در گذر؛ پس همتی باید تا با حضوری نورانی از همسفران کوی دوست شویم.