سخنانى كوتاه از امام جواد(ع)

عقیق:
1- مردى به آن حضرت گفت: مرا اندرز و سفارش فرما.
فرمود: آيا تو اندرز مى‏ پذيرى؟ گفت: آرى! آنگاه امام جواد(ع) فرمود: صبر را بالش خود ساز و با فقر دست به گردن شو و شهوت‏ ها را دور ساز و با هواى نفس مخالفت ورز و بدان كه همواره در ديدرس خدايى، پس ببين چگونه بايد باشى.
۲- خداوند به يكى از پيامبران وحى كرد: امّا بى‏ رغبتى تو به دنيا راحتى تو را به زودى فراهم آورد و امّا روى كردنت به من تو را شكست ناپذير سازد، ولى آيا با دشمن من دشمنى كرده و با دوستم دوستى نموده‏ اى؟
 ۳- روايت شده است كه يك بار پارچه‏ هاى گران قيمت امام جواد عليه السّلام را هنگام آوردن به خدمتش در راه ربودند. مأمور حمل بار طى نامه‏ اى جريان را براى حضرت نوشت امام جواد عليه السّلام به خطّ مبارك خويش چنين مرقوم فرمودند:
جان و مال ما از مواهب گواراى خداوند و رعايت و سپرده اوست تا آنجا كه امكان بهره‏مندى از آن را داريم مايه شادى و خوشى است و آنچه از آن ببرند براى ما اجر و ثواب در بر دارد؛ پس هر كه بيتابى‏ اش بر صبرش چيره آيد اجرش تباه گردد و از آن به خدا پناه مى‏ بريم.
۴- هر كس در كارى حضور داشته باشد ولى آن را ناپسند دارد مانند كسى است كه در آن كار حضور نداشته است و هر كس در كارى حضور نداشته باشد ولى به آن كار رضايت دهد مانند كسى است كه خود در آن كار حضور [و شركت‏] نموده است.
۵- هر كس به گوينده ‏اى گوش سپارد در حقيقت او را پرستيده، اگر آن گوينده از خدا گويد پس خدا را پرستيده و اگر از شيطان گويد پس شيطان را پرستيده است.
۶- داود بن قاسم گفت: معنى صمد را از آن حضرت جويا شدم. امام جواد(ع) فرمود: صمد آن را گويند كه ناف ندارد. گفتم ديگران مى‏ گويند: آن است كه درون تهى نباشد. فرمود: هر درون تهى داراى ناف است.
۷- ابو هاشم جعفرى گويد: در روزى كه امام جواد(ع)، امّ الفضل دختر مأمون را به همسرى گرفت، عرض كردم: اى مولاى من، خير و بركت امروز بر ما بزرگ بود.
فرمود: اى ابو هاشم! در واقع بركات خدا امروز بر ما بزرگ بود. گفتم: آرى مولاى من، پس امروز چه گويم؟ فرمود: خير بگو تا خير نصيبت گردد. گفتم: مولاى من، من چنين كنم و بر خلاف اين انجام ندهم. فرمود: در اين صورت درست مى‏ روى و جز خير نمى‏ بينى.
۸- امام جواد(ع) به يكى از دوستدارانش چنين نوشت: امّا، اين دنياست كه ما نيز از آن بهره ‏مند هستيم، ولى هر كه مورد دلخواه او همان دلخواه دوستش باشد و به مسلك و فكر او نزديك گردد پس همواره با اوست. و آخرت اقامتگاه دائمى است.
۹- تأخير در توبه، خود را فريب دادن است و امروز و فردا كردن زياد، باعث سرگردانى است و پيامد عذرتراشى براى خدا، هلاكت است و پافشارى بر گناه در اثر آسوده خاطر بودن از مكر خداست «و از مكر خدا آسوده خاطر نباشد مگر كسانى كه زيانكارند». [سوره اعراف (۷)، آيه ۹۹].

۱۰- روايت شده كه ساربانى امام جواد عليه السّلام را از مدينه به كوفه آورد و با اينكه حضرت چهار صد دينار به وى پرداخته بود باز هم براى گرفتن انعام چانه مى ‏زد، امام عليه السّلام فرمود: سبحان اللَّه! مگر نمى‏ دانى افزونى نعمت از طرف خدا قطع نشود مگر آنكه شكرگزارى بندگان قطع گردد؟! 

۱۱- بيعت زنان با رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله به اين شيوه بود كه دست خود را در ظرف آبى فرو مى ‏برد و خارج مى‏ ساخت و زنان با اقرار و ايمان به خدا و تصديق پيامبرش به نيّت تعهّد به آنچه بر آنها لازم بود دست خود را در آن آب فرو مى ‏بردند.
۱۲- اظهار چيزى قبل از آنكه محكم و قطعى گردد باعث تباهى آن است.
۱۳- مؤمن [به سه خصلت‏] محتاج است: توفيق از جانب خدا، واعظى از درون خود و پذيرش نصيحت از هر كس كه او را نصيحت نمايد.

پی نوشت:
تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص826تا829.

منبع:افکار

211008