نجواهاى خداوند با موسى بن عمران

عقیق: خداى عزيز و جليل به موسى بن عمران عليه السّلام‏  فرموده است:
اى موسى !آرزويت را در دنيا دراز مدار كه سنگ دل شوى و سنگ دل از من دور باشد، و دلت را با بيم [از من‏] بميران. جامه‏ ات كهنه و دلت تازه و سرزنده باشد.

اى موسى! بى‏ گمان، من فرادست بندگان و آنان فرودست من هستند و همگى در پيشگاهم زبون و درمانده ‏اند. به زيان خود، خويشتن را متهم بدار و از دين فرزندت آسوده خاطر نباش، جز آنكه فرزندت همچون تو، درستكاران را دوست بدارد. 

اى موسى! خويشتن را بشوى و غسل ده و به بندگان درستكارم نزديك شو.
اى موسى! پيش نماز آنان باش و در مشاجره‏ هايشان، در ميان آنان به وسيله آنچه بر تو فرو فرستادم به درست قضاوت كن، بى‏ گمان من فرمانى آشكار و برهانى فروزان و نورى كه به آنچه در هنگامه آغازين و بر آنچه كه در پايان خواهد بود گوياست را فرو فرستادم. 

اى موسى! تو را همچون مهرورزى دلسوز به فرزند آن دوشيزه پاكدامن، عيسى بن مريم، كه داراى درازگوش و كلاهى بلند و روغن [مقدس‏] و زيتون و محراب است، سفارش مى‏ كنم و پس از او، به آن كس كه داراى شترى سرخ موى و نيكو و پاك و پاكيزه است سفارش مى‏ كنم، و نشانه او در كتاب تو اين است كه او تمام كتاب‏هاى آسمانى را باور داشته و به آنها تسلّط دارد و اينكه او ركوع‏ گزار و سجده‏ گزار و مشتاق [به آخرت‏] و ترسان [از دنيا] است؛ برادرانش مستمندان، و يارانش گروهى ديگرند؛ و در عصر او، سختى و زمين لرزه‏ ها و كشتار پيش خواهد آمد؛ نامش «احمد» و «محمّد امين» است كه از بازماندگان پيامبران آغازين باشد. تمام كتاب‏هاى آسمانى را باور دارد و همگى پيامبران فرستاده شده را راستين شمارد؛ امّت او رحمت‏ شدگانى بركت يافته‏ اند؛ آنان را ساعت‏هاى معيّنى باشد كه در آن براى نمازها، اذان گويند؛ پس او را راستين شمار؛ چرا كه او برادر توست.
 
اى موسى! به راستى كه او درس ناخوانده است و همو باشد كه بنده راست گفتارى است كه بر هر چه دست نهد بركت يابد و ما آن را خجسته و نيكو گردانيم. در علم من اين گونه باشد و اين گونه او را آفريدم، به واسطه او رستاخيز را آغاز كنم و به واسطه امّت او، كليدهاى دنيا را به پايان برم، پس به ستم پيشه‏ گان بنى اسرائيل بگو كه نامش را از ميان نبرند و او را وانگذارند و هر چند كه بى‏ گمان اين كار را خواهند كرد؛ و براى من، دوستدارى او نيكوست و من همراه او و از هواخواهان اويم و او نيز از هواداران من است و هواداران من همان چيره‏ گرانند.
 
اى موسى! تو بنده من و من پروردگار تو هستم. كوچك تنگدست را خوار و زبون مشمار و حسرت توانگر را مخور و هنگام يادآورى من، فروتن و هنگام بر زبان آوردن نامم به رحمت من اميدوار باش، با آوازى فروتنانه و اندوهناك، لذت‏هاى تورات را به من بشنوان؛ به گاه يادآورى من، آرام گير و مرا پرستش كن و بر من شريك قرار مده، به راستى كه من سرورى بزرگم، همانا كه من تو را از نطفه‏ اى كه از آب پستى بود آفريدم، از گلى كه از زمينى پست و درهم آميخته بود درآوردم، پس آنگاه بشرى پديد آمد، پس من آن آفريده را پديد آوردم؛ ذات من خجسته و ساخته من پاك باد؛ همچون من چيزى نباشد و من زنده جاودانه‏ ام كه به زوال نرسم.

اى موسى! چون مرا فراخوانى، ترسان و دلواپس و هراسان باش و به گاه مناجات با من، با دلى فروتن و هراسان نجوا كن و با تورات من، روزگار زندگى را زنده بدار و ستودگى‏ هاى مرا به نادانان بياموز و نعمت‏هاى نهان و آشكارم را به آنان يادآور شو و به آنان بگو: گمراهى ‏اى را كه در آن به سر مى ‏برند طولانى نسازند كه به راستى، بازخواست من دردآور و سخت باشد.

اى موسى! آن هنگام كه ريسمان ارتباط تو، از من گسسته شد، به ريسمانى ديگر نپيوندد، پس مرا پرستش كن و همانند بنده ‏اى كوچك و زبون،در برابرم بايست. خويشتن را سرزنش نما كه او به سرزنش سزاوارتر است، و بر بنى اسرائيل با كتاب من ستم مران كه اين كتاب براى دل تو، اندرزگويى روشنگر است و آن، گفتار پروردگار جليل و فرازمند جهانيان باشد.