دعاء وقت خروج‏ از خانه و سفر

عقیق: پيغمبر(ص)، فرمود: هر كه خواهد به سفر رود جانشين و نگهبانى براى خانواده ‏اش بهتر از اين نيست كه دو ركعت نماز بگذارد و به وقت خداحافظى و توديع بگويد:
«خداوندا، دين و جان، مال و خانواده و فرزندان و همسايگان و غم‏خوران خودم را از حاضر و غايب و هم چنين تمام نعمت‏هايى را كه به من داده ‏اى به تو مى‏ سپرم خداوندا اين همه را در كنف و حفظ و پناه و عز خود نگهدار كه هر كه در پناه تو باشد عزيز ميباشد كه مقام تو بس جليل و بلند است و جز تو خدايى وجود ندارد، بر آن زنده‏ اى كه مرگ در او راه ندارد، توكل مي كنم، و سپاس خدايى را است كه فرزند نميگيرد، و در سلطنت خود شريك ندارد، و ولى و سرپرستى نمى‏ خواهد، و او را تكبير گوى. خدا بزرگ است و خدا را بسيار مي ستايم، و او را هر صبح و شب تسبيح ميگويم.»
و امام باقر(ع) وقتى قصد سفر داشت، اهل و عيال خود را در خانه ‏اى جمع مي كرد، و مي فرمود: «خداوند اينها را بتو مي سپرم ... تا آخر دعاى مذكور».
حضرت موسى بن جعفر(ع) می فرماید: اگر مردى عازم سفر است بر در خانه ‏اش رو به مسيرى كه مي رود بايستد، و سوره «حمد» و آية الكرسى را بجلو و چپ و راست بخواند و بعد بگويد: «خداوندا مرا و آنچه با من است نگهدارى كن، و مرا و آنچه با من است سالم نگهدار، و مرا و آنچه با من است سالم بازگردان»
خداوند خودش را با آنچه همراه دارد سالم و محفوظ بدارد و سالم بازگرداند، بعد فرمود: نديده‏ اى گاهى انسان محفوظ مى ‏ماند ولى آنچه همراه او است سالم نمى ‏ماند؟ گفتم چرا جانم فدايت.
و حضرت وقت سفر مي خواند: «راه را بر ما آسان و نيكو گردان و عاقبت ما را بزرگ بدار».
از امام هشتم(ع) روایت شده که ایشان می فرماید: به هنگام خروج از خانه در سفر يا حضر بگو «به نام خدا، به خدا ايمان آوردم و بر او توكل مي كنم آنچه بخواهد همان است و بدون يارى خدا هيچ كس‏
نيرويى ندارد» اگر شيطان‏ها چون اين دعا را بخوانى پيش تو آيند فرشتگان به آنان سيلى زنند و گويند ديگر به اين شخص تسلطى نخواهيد داشت، از آن رو كه نام خدا را برده و به او ايمان آورده و توكل نموده ...
امام باقر(ع) می فرماید: هر كه وقت بيرون رفتن از خانه بگويد: «به خدا پناه مي برم از آنچه فرشتگان پناه مي برند و از شر امروز و از شر شياطين، و از شر جن و انس و درندگان و گزندگان و از شر ارتكاب گناهان، خودم را از شر هر چيز بخدا مي سپارم» خداوند او را بيامرزد، و مهماتش را كفايت كند، و از شر و بدى نگهش دارد.
پيغمبر(ص) قصد هيچ سفرى نمى‏ كرد مگر آن كه وقت حركت مى‏ فرمود:
«خداوندا به يارى تو ميروم، و به تو رو مى‏ آورم، از تو كمك و محافظت مى ‏جويم كه تو پناهگاه و اميد منى، خداوندا آنچه را در نظر دارم و ندارم و آنچه را كه تو از من بهتر ميدانى كفايت كن، خداوندا توشه تقوى بمن ده، و به هر جا كه رو ميكنم مرا بخير پيش ببر» بعد خارج مى ‏شد.

پی نوشت:

مكارم الأخلاق / ترجمه ميرباقرى، ج‏۱، ص‏469.

منبع:افکار

211008