حاج منصور ارضی: آری آری سینه زن ها فصل ماتم زنده اند +متن اشعار و صوت

 *قال الله تعالی: الحمد الله رب العالمین، در این کلمه ملاک کلمه حمد ربویت نسبت به اشیاء تلقی شده است.

*کمال حمد در ذات یک شیء این است که نسبت به جامع اشیاء اظهار ربویت داشته باشد، فقط الله جل و اعلی است که حمد لایق اوست زیرا خود او حامد است.

*وقتی که خداوند در شان آدم میفرماید: همه ی اسماء و حقایق را به تو تعلیم دادم، آدم جامع عالمین شد.

*کسی نمی تواند جز حق تعالی خودش را در همه مراتب شاهد باشد، الحمدالله رب العالمین هم اختصاص محمود بودن است و هم حامد بودن است.

*در قرآن کریم آدمی هست که جامع اسماء است و آدمی را معرفی می کند که فریب شیطان را خورده و هبوط کرده است.

*شیطان موجود است و چون موجود است، مخلوق است و مخلوق خداوند است، خصوصیاتی دارد که مظهر اسماء الله است، خداوند فرموده است این دشمن آشکار تو است.

*آنچه قرآن کریم بصورت کلی بیان می کند جامعیت نسبت به حقایق اشیاء است، اگر مطلق باشد شیء غیر خودش نمی تواند خودش را حمد کند.

*هرچه بر هر شیء می گذرد مبدا آن ربویت نسبت به حق تعالی است، مربوط است به آن ربویت، یک  شیء را سیب قرار می دهد یعنی همه این ها مظهر ربویت حق است.

*ربویت مباین با اشیاء نیست، این در دعای اول صحیفه سجادیه آمده است و درخطابه های امیرالمومنین آمده است که حق تعالی را هم مباین اشیاء می داند و هم داخل اشیاء و هم خارج اشیاء است.

اشعار خوانده شده توسط حاج منصور ارضی

بی قراران توآقا زیر پرچم زنده اند

آری آری سینه زنها فصل ماتم زنده اند

در حقیقت تو به آنها زندگی بخشیده ای

آن نفس هایی که از عیسی بن مریم زنده اند

عاشقان با هرنفس نام شما را می برند

سینه زن های تو آقا تا همان دم زنده اند

هرکسی پای غمت جان داد عمر خضر یافت

هم شهیدان می روند از بین ما هم زنده اند

پیر ما فرمود اسلام از محرم زنده است

پس مسلمان یقینا از محرم زنده اند

کودکان از غربت شش ماه ات جان می دهند

داغ اکبر دیده ها با قامت خم زنده اند

لااقل آزاده باشید از خیلش بگذرید

مردهای این حرم هرچند هم کم زنده اند

قطره قطره اشک چشمم کار دریا می کند

موج روی موج غم ها را هویدا می کند

حلقه ی زنجیر دور گردنم را وا کنید

زحم اگر تا دل بگیرد زود سر وا می کند

حجم کوهان شتر سوزانده پاهای مرا

بس که در این کوچه ها پایین و بالا می کند

درنگاهش از شب تاراج خیمه دختری

مثل اسفند روی آتش تقلی می کند

کاش می مردم نمی دیدم که آن مرد پلید

نیزه اش را در گلوی شاه دین جا می کند