درنگی در وظیفه شناسی امام خمینی(ره)

رفتار امام خمینی در پاریس نشان داد که مامور به تکلیف بودن یعنی چه. ایشان وقتی تکلیف را در تاسیس حکومت مبتنی بر رای مردم تشخیص دادند و شعار نه شرقی، نه غربی سر دادند و مردم در خیابان شعار می دادند« استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» به نتیجه رساندن این شعار را تکلیف می دانستند. چنین است که می بینیم برای به نتیجه رساندن آن اقدام می کردند و فقط به تکرار آن بسنده نکردند. اگر چه هر سخنی را خوب گوش می دادند که بدانند قائل چه می گوید، ولی عافیت طلبی نمی کردند و خطر پذیری را جزو تکالیف تلقی می کردند. با محدود کردن فعالیت امام در عراق نگفتند که تکلیف از من ساقط شد.

با پیام رئیس جمهور فرانسه مبنی بر عدم فعالیت سیاسی،گفتند از این فرودگاه به آن فرودگاه می روم. بالاخره به رغم هر مشکلی باید خطر می کردند و به ایران می آمدند و دیدیم که بر درختان دو سوی جاده فرودگاه تا میدان آزادی، درختی نبود که کسی بالای آن نرفته باشد. مردم نیز استقبال از امام را یکی از تکالیف می دانستند و گویی اگر تکالیف را خوب بشناسیم، انجام تکالیف خود شورآفرین می شود. آن گاه که امام به ایران آمد به رغم 117 شبانه روزکاری پرفشار و تحمل سرمای زمستان که  اگربرای همدردی با مردم ایران که نفت نداشتند، بخاری را روشن نمی کردند، چنان جوان تر شده بودند که گویی بر آن نظریه این تبصره را می زدند که انجام سخت ترین تکالیف در دشوارترین شرایط، اگر با رغبت و نه از روی تکلیف انجام شود، خداوند نیروی انجامش را نیز عطا می کند؛ چنان که به مردم نیز عطا کرده بود و مشکلات اقتصادی ناشی از تعطیلی کار و کاسبی، نه تنها کمر کسی را نمی شکست که گویی هر کسی، کاسبی را رها می کرد و به خیابان می آمد، طعم برکت و غنی را بیشتر می چشید.

پی نوشت:

امام خمینی(ره) برای نسل سوم؛ حجت الاسلام سید علی قادری

منبع:حوزه