اگرچه پیشرفت های علمی بشر توانسته راه درمان بسیاری از بیماری ها را کشف کند اما هنوز هستند برخی امراض که صرفا با مرگ درمان می شوند.
عقیق:حسد یکی از ضعف های بزرگ شخصیتی و از رذایل اخلاقی است که باعث می شود آدمی نسبت به آسایش و آرامش و شادی دیگران احساس بدی داشته باشد و نتواند خوشبختی و موفقیت دیگران را تحمل کند و در میدان دادن به این احساس گاه تا جایی آزاد عمل می کند که آسیب های جبران ناپذیر به خود و دیگران می رساند.
و از این رو است که قرآن در سوره مبارکه فلق آیه پنج می فرماید: «وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ یعنی و از شر هر حسود آنگاه که حسد ورزد (به خدا پناه می برم)»
باید توجه داشت که تلاش برای بدست آوردن کمالات ارزش است ولی آرزو و تلاش برای نابود کردن کمالات دیگران حسادت است. حسادت نشانه کم ظرفیتی و تنگ نظری است. در حدیث می خوانیم حسادت ایمان را می خورد آنگونه که آتش هیزم را. (الکافی، ج 2، ص 306)
قرآن در آیه 54 سوره نساء می فرماید: چرا به خاطر الطاف و تفضل خداوند بر افراد لایق حسادت می ورزند مگر نمی دانند ما به آل ابراهیم کتاب و حکمت و ملک عظیم دادیم.
حسادت در میان تمام شرور برجسته ترین شر است زیرا حسود نقشه ها می کشد و حیله ها می کند و مرتکب انواع شرور می شود تا به هدف برسد.
حضرت علی (ع) می فرمایند: «الحسد داء عیاء لایزال الا بهلک الحاسد او بموت الحسود» (نهج البلاغه، حکمت 493) «حسادت مرض خطرناکی است که جز با مرگ محسود یا هلاکت حسود از بین نمی رود.»
امام صادق (ع) مي فرمایند: «حسد و بدخواهي از تاريكي قلب و كوردلي است و از انكار نعمت هاي خدا به افراد سرچشمه مي گيرد، و اين دو (كور دلي و ايراد بر بخشش خدا) دو بال كفر هستند، به سبب حسد بود كه فرزند آدم در يك حسرت جاويداني فرو رفت و به هلاكتي افتاد كه هرگز از آن رهايي نمي يابد.» (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 327)
قرآن ریشه بسیاری از گناهان را بغیا به معنای حسادت دانسته است و امام صادق (ع) می فرمایند: «ان الکفر اصله الحسد، ریشه کفر حسادت است. چنانکه در برابر پیامبران می گفتند: ابشر یهدوننا، آیا انسانی مثل ما پیامبر شود و ما را هدایت کند؟»
حسود اهل تواضع و تشکر نیست و هرگز از کمالات دیگران گواهی نمی دهد و قهرا مرتکب گناه کتمان حق می شود. امیرالمومنین (ع) می فرمایند: در ظاهر اظهار علاقه می کند و لی در باطن کینه و بغض دارد.
پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) در این باره می‌فرمایند: «خداوند به موسی بن عمران فرمود: مبادا بر مردم حسد بری، درباره آنچه من به آنها داده‌ام از فضل خودم. چشمانت را به دنبال آن دراز مکن و دل خود را به دنبال آن روانه مساز، زیرا آنکه حسد برد نعمت مرا بد داشته و از آن قسمتی که میان بنده هایم کردم، جلو گرفته و هر که چنین باشد من از او نیستم او هم از من نیست.»(کافی، ج 2)
ایشان همچنین می فرمایند: برای نعمت های خداوند دشمنانی است. عرض کردند: ای رسول خدا! آنها چه اشخاصی هستند؟ فرمودند: کسانی که حسد می برند بر مردمانی که خداوند از فضل و رحمت خود نعمت هایی به آنها عطا فرموده است. (بحارالانوار ج 73، ص 256 )
علاوه بر این از امیرمومنان امام علی (ع) است که فرموده اند: «حسادت عيبى رسوا و بخلى سهمگين است و حسود تا به آرزوى خود درباره محسودش نرسد، آرام نمى گيرد.» (غررالحكم، ج 2، ص164)
همچنین، ایشان می فرمایند: «بزرگ ترین وسیله ای كه شیطان با آن شكار می كند (بزرگ ترین دام شیطان)، حسادت است.» (غررالحكم، ح 6796)
و از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «حسادت و خودپسندی و فخر فروشی، آفت دین هستند.» (الكافی، ج 2، ص 307)
و از مولای متقیان (ع) است که فرمودند: «سلامتی بدن، از كمی حسادت است.» (نهج البلاغه، حكمت 256)
منبع:قدس
و از این رو است که قرآن در سوره مبارکه فلق آیه پنج می فرماید: «وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ یعنی و از شر هر حسود آنگاه که حسد ورزد (به خدا پناه می برم)»
باید توجه داشت که تلاش برای بدست آوردن کمالات ارزش است ولی آرزو و تلاش برای نابود کردن کمالات دیگران حسادت است. حسادت نشانه کم ظرفیتی و تنگ نظری است. در حدیث می خوانیم حسادت ایمان را می خورد آنگونه که آتش هیزم را. (الکافی، ج 2، ص 306)
قرآن در آیه 54 سوره نساء می فرماید: چرا به خاطر الطاف و تفضل خداوند بر افراد لایق حسادت می ورزند مگر نمی دانند ما به آل ابراهیم کتاب و حکمت و ملک عظیم دادیم.
حسادت در میان تمام شرور برجسته ترین شر است زیرا حسود نقشه ها می کشد و حیله ها می کند و مرتکب انواع شرور می شود تا به هدف برسد.
حضرت علی (ع) می فرمایند: «الحسد داء عیاء لایزال الا بهلک الحاسد او بموت الحسود» (نهج البلاغه، حکمت 493) «حسادت مرض خطرناکی است که جز با مرگ محسود یا هلاکت حسود از بین نمی رود.»
امام صادق (ع) مي فرمایند: «حسد و بدخواهي از تاريكي قلب و كوردلي است و از انكار نعمت هاي خدا به افراد سرچشمه مي گيرد، و اين دو (كور دلي و ايراد بر بخشش خدا) دو بال كفر هستند، به سبب حسد بود كه فرزند آدم در يك حسرت جاويداني فرو رفت و به هلاكتي افتاد كه هرگز از آن رهايي نمي يابد.» (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 327)
قرآن ریشه بسیاری از گناهان را بغیا به معنای حسادت دانسته است و امام صادق (ع) می فرمایند: «ان الکفر اصله الحسد، ریشه کفر حسادت است. چنانکه در برابر پیامبران می گفتند: ابشر یهدوننا، آیا انسانی مثل ما پیامبر شود و ما را هدایت کند؟»
حسود اهل تواضع و تشکر نیست و هرگز از کمالات دیگران گواهی نمی دهد و قهرا مرتکب گناه کتمان حق می شود. امیرالمومنین (ع) می فرمایند: در ظاهر اظهار علاقه می کند و لی در باطن کینه و بغض دارد.
پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) در این باره می‌فرمایند: «خداوند به موسی بن عمران فرمود: مبادا بر مردم حسد بری، درباره آنچه من به آنها داده‌ام از فضل خودم. چشمانت را به دنبال آن دراز مکن و دل خود را به دنبال آن روانه مساز، زیرا آنکه حسد برد نعمت مرا بد داشته و از آن قسمتی که میان بنده هایم کردم، جلو گرفته و هر که چنین باشد من از او نیستم او هم از من نیست.»(کافی، ج 2)
ایشان همچنین می فرمایند: برای نعمت های خداوند دشمنانی است. عرض کردند: ای رسول خدا! آنها چه اشخاصی هستند؟ فرمودند: کسانی که حسد می برند بر مردمانی که خداوند از فضل و رحمت خود نعمت هایی به آنها عطا فرموده است. (بحارالانوار ج 73، ص 256 )
علاوه بر این از امیرمومنان امام علی (ع) است که فرموده اند: «حسادت عيبى رسوا و بخلى سهمگين است و حسود تا به آرزوى خود درباره محسودش نرسد، آرام نمى گيرد.» (غررالحكم، ج 2، ص164)
همچنین، ایشان می فرمایند: «بزرگ ترین وسیله ای كه شیطان با آن شكار می كند (بزرگ ترین دام شیطان)، حسادت است.» (غررالحكم، ح 6796)
و از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «حسادت و خودپسندی و فخر فروشی، آفت دین هستند.» (الكافی، ج 2، ص 307)
و از مولای متقیان (ع) است که فرمودند: «سلامتی بدن، از كمی حسادت است.» (نهج البلاغه، حكمت 256)
منبع:قدس
