او را از کنگره عرش صدا می‌زنند!

عقیق: چند توصیه‌های انسان‌ساز مرحوم"آیت الله حق شناس" از زبان "آیت الله استادی":

2-    نماز را به جماعت خواندن؛ حتی نماز صبح را. ایشان گاهی در شرایطی خاص قرار می‌گرفت مانند مسافرت، در عین حال با همان یکی دو نفری که همراه او بودند نماز را به جماعت می‌خواند. فراموش نمی‌کنم در مسافرت‌ها به مشهد در مدرسه آب که چسبیده به حرم حضرت رضا بود، با دوستان همراهش جماعت برپا می‌شد.

3-       نماز شب؛ فوق‌العاده به این عبادت سازنده اهمیت می‌داد و گویا از ایشان شنیده بودم که می‌فرمود: «هنگام سحر بیدارم می‌کنند.»

برخی از ارادتمندان به ایشان هم از این سفره رحمت الهی بهره‌مند بودند.

4-       سفارش به حفظ زبان و پرهیز از غیبت، آن‌قدر این مطلب را با تاکید بیان می‌کرد که به راستی مصداق  «المومن ملجم» تربیت می‌شد.

5-    علاقه‌ به هدایت جوانان در وجودش موج می‌زد؛ با جوانان خودمانی می‌شد و با جمله «داداش جون» آن‌ها را به دین گرایش می‌داد و به وظایف شرعی و حتی احکام نماز و روزه و وضو و غسل آشنا می‌کرد و آنان را به سوی معنویات سوق می‌داد.

6-    همواره ذکر آیات و روایات (آن هم روایاتی ویژه که حتما پیدا کردن آن‌ها برای ایشان یکی از کارهای وقت گیر بوده) حاکم بر جلسات او بود و فرصت نمی داد کسی در حضور  او به صحبت‌های دنیایی و مادی و غیره وقت را بگذراند. حتی گاهی با یک عالم هم‌سن و سال خود هم با گفتن »داداش جون» شروع به خواندن روایت و یا مطلبی سودمند می‌کرد و این شیوه تبلیغ همان شیوه انبیاء و امامان است که از هر فرصتی بهره می‌بردند و هدایت می‌کردند.

7-    مواظب بود دوستانش گرفتار فرقه‌های منحرف و یا غیر مطمئن نشوند و نیز مراقب بود جوانی که با او انس پیدا کرده از اداره زندگی و کسب و کار در حد لازم غافل نشود، متوجه بود که افراد را متدین و معتدل بار آورده تا برای دیگران سرمشق و به اصطلاح الگو باشند. درباره خانواده و زندگی صحیح با آنان و خودش برخورد بودن و تعدی نکردن، بسیار حساس بود. حضور در مجلس موعظه را راهکار‌ خوبی برای تهذیب اخلاق می‌دانست.

8-    همواره از علما و فقها مطالب و داستان هایی نقل می‌کرد که در ضمن آموزندگی عظمت روحانیت و روحانیان عزیز را در اعماق وجود مستمعان جای می داد، وقتی می گفت «آیت الله بروجردی» یا «آمیر سید علی مفسر» یا «امام خمینی» یا «شیخ محمدحسین  زاهد» یا «آیت الله شاه‌آبادی» بذر محبت آنان را در دل‌ها می کاشت.

9-    توسل به حضرات معصومین و زیارت اعتاب مقدسه و بویژه زیارت عاشورا با وضع خاصی که می خواند و دستور به خواندن می‌داد. آری از رهگذر کوی آن بزرگواران به آن‌جا رسید که رسید.

10-  سفارش به پرهیز از افراط در شهوات و اینکه انسان حیوان نیست که فقط زندگی حیوانی داشته باشد. او را از کنگره عرش صدا می‌زنند و نباید در دامگه تمایلات نفسانی محصور شود که افرادی مانند حقیر به خاطر عمل نکردن به این سفارش بسیار مهم، عمری است که درجا میزنیم اگر عقب‌گرد نکرده باشیم که گویا کرده ایم نعوذ بالله من هذا السقوط.