اگرچه براي انسان صفات مذموم متعددي است كه او را از مسير تكامل و مقصد سعادت دور مي كند اما در اين ميان صفتي وجود دارد كه به تعبير روايات زيانبارترين خصيصه براي آدمي است.
عقیق:لجاجت يكي از صفات مذموم و مورد نكوهش انساني است كه در هيچ فرهنگي مورد پذيرش نبوده و در اسلام نيز از آن نهي مي شود چراكه آسيب هاي سوئي را به انسان تحميل مي كند. پيامبر خدا (ص) مي فرمايند: «زنهار از لجاجت زيرا كه آغاز آن نادانى و فرجامش پشيمانى است.» ايشان همچنين فرموده اند: «خوبى، عادت است و بدى، لجاجت.» اميرمومنان علي (ع) فرموده اند: «لجاجت، بذر شرّ است.» و نيز فرموده اند: «لجاجت، زيانبارترين چيزها در دنيا و آخرت است.» همچنين از ايشان است كه: «سوارِ بر مركب لجاجت در معرض بلا و گرفتارى است.» امام علي (ع) همچنين فرموده اند: «آن كه لجاجت كند و بر لجاجت خويش پاى فشرد، همان بخت برگشته اى است كه خداوند بر دلش پرده [غفلت] زده و پيشامدهاى ناگوار بر فراز سرش قرار گرفته است.» و مي فرمايند: «بپرهيز از شتابزدگى در كارها پيش از فرا رسيدن زمان آنها، يا كُندى كردن در كارها به هنگام رسيدن زمان آنها، يا لجاجت در آنها هر گاه مبهم و ناشناخته باشند و يا سستى كردن در آنها هر گاه روشن و آشكار باشند. بنا بر اين، هر چيزى را در جايگاه خودش بگذار.» و نيز از مولاي متقيان (ع) است كه: «بهترين خوى ها، دورترين آنها از لجاجت است.» و مي فرمايند: «لجاجت، چيزى از خود به ارث مى گذارد كه انسان بدان نيازى ندارد.» پی نوشت ها: تحف العقول نهج البلاغه غررالحكم ميزان الحكمه منبع:حج 211008