عقیق: آیت الله العظمی جوادی آملی در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «صراط ایمان» اشاره کردند که تقدیم شما فرهیختگان می شود.
در دنیا اگر کسی بخواهد صراط حق را طی کند، جز آن است که باید از روی آتش بگذرد؟
جز آن است که باید این آتش را زیر پا بگذارد و نسوزد؟
طی صراط مستقیم در دنیا، یعنی انسان روی «حُفَّتِ اَلنَّارُ بِالشَّهَوَاتِ» پا بگذارد!
این طور نیست که سمت آتش جدای از سمت صراط مستقیم باشد؛ سراسر این زیر آتش است!
یک دین است به نام صراط مستقیم که انسان باید بر اساس آن عمل کند؛ هر جا عمل نکند، می‌افتد.
اگر ارتباطش با دین کاملاً قطع شود، دیگر توان ادامه راه را ندارد. اما اگر این ارتباط، حتی به اندازه تعلقی باقی بماند، باز هم می‌تواند برگردد و برخیزد.
پس این صراط، اطرافش آتش است؛ نه راه دیگری در کنار آن.
ترک حکم خدا همان و سوختن همان!
منتها این معنا در قیامت کاملاً روشن می‌شود.
حرام خوردن یعنی از صراط مستقیم افتادن، و از صراط مستقیم افتادن یعنی سوختن. فقط فرقش این است که انسان در این دنیا احساس نمی‌کند، اما در آن‌جا ظهور می‌کند.
هم‌اکنون انسانی که گرفتار حرام است، دست به آتش می‌زند.
پی نوشت:
تفسیر سوره مبارکه حمد جلسه ۳۷
منبع:حوزه
