اتکال موسی(ع) به خداوند در آیات سوره مبارکه قصص به‌خوبی نمایان است. حضرت که از ترس فرعونیان به سوی مدین رهسپار شده، تنها به راهنمایی پروردگارش امید و دل بسته است: «وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاء مَدْیَنَ قَالَ عَسَى رَبِّی أَن یَهْدِیَنِی سَوَاء السَّبِیلِ» و هنگامی که متوجه جانب مدین شد گفت امیدوارم پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند(قصص، 22).

در مدین نیز پس از آب دادن به گوسفندان آن دو بانو، به خداوند اظهار فقر و احتیاج می‌کند: «فَقَالَ رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ»: پروردگارا! هر خیر و نیکی بر من فرستی من به آن نیازمندم(قصص، 24). خداوند در باور و زندگی حضرت موسی(ع) حضور چشمگیری دارد و این باور عمیق او را در مقابله با فرعونیان یاری می‌دهد.

آیت‌الله‌العظمی جوادی آملی در تفسیر این سوره ما را به خصیصه بارز زندگی حضرت موسی(ع) توجه می‌دهد. ایشان معتقد است حضرت در مقاطع مختلف زندگی خود مرتب می‌گوید: ﴿رَبِّ﴾، ﴿رَبِّ﴾. این معلوم می‌شود که موحدانه زندگی می‌کند. وقتی خواست از مصر به طرف مدین بیاید عرض کرد «رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ» و پس از سیراب کردن گوسفندان فرمود: «رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ» (من فقیر به تو هستم و به احدی احتیاج ندارم). در تمام امور به ذات اقدس الهی پناهنده می‌شد و از خدای سبحان کمک می‌گرفت و به او هم کمک می‌شد. این برکت همان «آتَیْنَاهُ حُکْماً وَعِلْماً» است که او را موحدانه تأمین می‌کند.

ایمان و اطمینان حضرت به خداوند در بحران‌های دشواری نمایان می‌شود، مقطعی است که فرعون و سپاهیانش به دنبال بنی‌اسرائیل هستند و روبروی آن‌ها قرار گرفته‌اند و هر آن بیم دستیابی فرعونیان به بین‌اسرائیل می‌رود. آیات 61 سوره شعرا از ترس بنی‌اسرائیل در این موقعیت حکایت می‌کند: «فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ»: هنگامی که هر دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: ما در چنگال فرعونیان گرفتار شدیم. حضرت موسی(ع) قاطعانه پاسخ می‌دهد: «قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ»(شعرا،62). حضرت موسی با قاطعیت پیروزی فرعونیان را انکار می‌کند و می‌گوید: چنین نیست، خدا با من است و مرا هدایت خواهد کرد و پس از این کلام وحی بر موسی(ع) نازل می‌شود.

حضرت موسی(ع) به یاری خداوند اطمینان دارد و در آن شرایط دشوار که بنی‌اسرائیل همه چیز را تمام شده می‌دانستند، حضرت به هدایت پروردگار خود امید بسته است؛ چراکه خداوند به وی وعده پیروزی داده است و حضرت به این وعده ایمان دارد.

منبع:ایکنا