۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۳ : ۱۲
برکات سکونت در سایه عرش خدا
حضور مومنان در مسجد برخاسته از عشق و علاقه قلبی آنان به خانه خدا است، به سخنی دیگر کسی که به مسجد رفت و آمد می کند، به یک نیاز فطری و طبیعی خود پاسخ گفته است.
عقیق: همه ما سختی ها و تنگناهای قیامت و روز حساب را شنیده ایم، روزی که همگان خود را به لطف و کرم پروردگار نیازمند می بینند و کمترین عنایت و توجه او را به جان و دل می خرند. راستی در آن عرصه سخت، ماوی گزیدن در سایه عرش و بارگاه خداوند چه لذتی دارد ؟ آیا سعادتی برتر از آن به اندیشه ما خطور می کند؟بر پایه حدیثی از امیر المومنین(ع) این سعادت والا از آن کسانی است که در دل شبها و آنگاه که بسیاری از چشمها در خواب است ، وضوی خویش را نیکو انجام می دهند و برای بجا آوردن نماز به مسجد می شتابند.
در حدیثی دیگر از امام سجاد (ع) آمده است:
« قَالَ مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ ع يَا رَبِّ مَنْ أَهْلُكَ الَّذِينَ تُظِلُّهُمْ فِي ظِلِّ عَرْشِكَ يَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّكَ قَالَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ الطَّاهِرَةُ قُلُوبُهُمْ وَ التَّرِبَةُ أَيْدِيهِمْ الَّذِينَ يَذْكُرُونَ جَلَالِي إِذَا ذَكَرُوا رَبَّهُمْ الَّذِينَ يَكْتَفُونَ بِطَاعَتِي كَمَا يَكْتَفِي الصَّبِيُّ الصَّغِيرُ بِاللَّبَنِ الَّذِينَ يَأْوُونَ إِلَى مَسَاجِدِي كَمَا تَأْوِي النُّسُورُ إِلَى أَوْكَارِهَا وَ الَّذِينَ يَغْضَبُونَ لِمَحَارِمِي إِذَا اسْتُحِلَّتْ مِثْلَ النَّمِرِ إِذَا حَرِد » حضرت موسى بن عمران عليه السّلام گفت: بار خدايا آنهائى كه روز قيامت در سايه عرش تو قرار مىگيرند و در آن روزى كه سايبانى جز سايبان تو نيست چه افرادى هستند. خداوند متعال فرمود: كسانى كه دلشان پاك باشد، آنها كه فقير و ضعيف هستند و مورد توجه نيستند، كسانى كه هر گاه ياد خدا كنند او را به عظمت ذكر مىكنند، آنهائى كه به طاعت بسنده مىنمايند همان گونه كه كودك به شير مادر بسنده مى كند. كسانى كه به مسجدها مى روند و در آنجا مكان مى گيرند همان گونه كه عقابها به آشيانه هاى خود پناه مى برند، آنهائى كه در هنگام ديدن محرمات به خشم مى آيند در آن هنگام كه مشاهده مى كنند مردم آنها را حلال كردهاند مانند پلنگ كه خشمگين مى گردد و حمله مى كند.
در این حدیث ، رفت و آمد مومنان به مسجد به کوچ کردن پرندگان به آشیانه های خود تشبیه شده است . این تشبیه گویای آن است که حضور مومنان در مسجد برخاسته از عشق و علاقه قلبی آنان به مسجد است . به سخنی دیگر کسی که به مسجد رفت و آمد می کند ، به یک نیاز فطری و طبیعی خود پاسخ گفته است.
برگرفته از کتاب کوی دوست رحیم نوبهار
منبع:شبستان
گزارش خطا
