عقیق:« وَ لاتَكُونَنَّ مِمَّن لاتَنْفَعُهُ الْعِظَةُ اِلاّ اِذا بالَغْتَ فى ايلامِهِ، فَاِنَّ الْعاقِلَ يَتَّعِظُ بِالاَْدَبِ، وَ الْبَهائِمُ لاتَتَّعِظُ اِلاّ بِالضَّرْبِ.-نامه / 31» از كسانى مباش كه اندرز نمى‏ پذيرند مگر هنگامى كه آزار و عذابى به آنها برسد. شخص عاقل، باادب و ملايمت اندرز مى‏ پذيرد، و چهار پايان هستند كه جز با كتك، فرمان نميبرند و به راه نمى‏ آيند.
 

انسان كه برترين مخلوق خداوند است، و بهمين جهت «اشرف مخلوقات» نام گرفته، با ساير جانداران، تفاوت هاى بسيار دارد. يكى از مهمترين تفاوت هاى انسان با حيوانات، اين است كه انسان اندرزپذير نيستند، و صاحب با نگهبان حيوانات و چهارپايان، ناچار مى‏ شوند كه به ضرب چوب و شلاق، آنها را به راه بياورند و از خطر و ناراحتى ‏ها دور سازند.

انسان عاقل، ميداند كه پدر و مادر، يا معلم، يا ساير بزرگترها، كه بيش از او دانش و تجربه دارند، جز خير و صلاح او را نمي خواهند و به همين دليل، هر گاه ببينند كه كودك خردسال يا شاگرد كوچكشان به راه خطا مى‏ رود، او را اندرز مي دهند و سعى مى‏ كنند با ارشاد و راهنمايى، از خطا و خطرها، دورش كنند.

در چنين مواقعى،انسان اگر عاقل باشد، با زبان خوش و ملايم، اندرز بزرگترها را مى ‏پذيرد و مؤدبانه به راهنمايى آنها گردن مى‏ گذارد. اما، گاهى، كسانى هم پيدا مى‏ شوند كه بر خلاف انتظار، اندرز افراد خيرخواه را خطاى خود، ادامه مى‏ دهند.

حتما شما هم ديده‏ايد كه گاهى، پدر و مادر، مجبور مى ‏شوند فرزند خود را، به خاطر آن كه با زبان خوش اندرز نپذيرفته است، با تنبيه بدنى و كتك و خشونت تربيت كنند. در حاليكه انسان عاقل، هرگز كارى نمى‏ كند كه با او مانند حيوانات و چهارپايان رفتار كنند و با كتك به راهش بياورند. بلكه باادب و ملايمت، اندرز بزرگترها را مى ‏پذيرد، و با خوبى و خوشى، به راهى ميرود، كه سعادت و خوشبختى او، در آن است.

 منبع:جام

211008