عقیق:پیامبر
به مصیبتی بزرگ دچارگردید. به گفته حلبی 28 روز وبه نقل دیگران پس از چندماه ازرفع
محاصره، ابوطالب (ع) به سبب کهولت وفشار روحی وجسمی که در شعب براو گذشت، در 87 یا
90 یا 94 سالگی در چنین روزی (26 رجب سال دهم بعثت) سه سال قبل از هجرت رحلت نمود.
بارحلت ابوطالب (ع) مانع بزرگ قتل رسول خدا برطرف شد و کفار قریش خود را به آرزوی پلیدشان
نزدیک تر
می دیدند.آنچه در زندگانی این مرد بزرگ وقهرمان توحید جلوه گربود؛ ایثار وازخودگذشتگی
وحماسه اسطوره ای وی در یاری دین خدا و حفظ جان رسول ا... است. اگر نبود جانفشانی ها
وتلاش شیخ بطحا، معلوم نبود مشرکان خون خوار قریش چه بر سر پیامبر (ص) می آوردند.قصطلانی
در «المواهب اللدنیه» جلد1 صفحه 135 ازهشام کلبی روایت می کند که سرور عرب در آخرین
لحظات عمر خویش به هیچ چیز جز دین خدا وفرستاده او نمی اندیشید.
ابوطلب (ع) هنگام مرگ چنین وصیت می کند: «من سفارش می کنم شما را که به محمد نیکی کنید؛ زیرا او امین قریش وراستگوی عرب است. اودارای تمام کمالاتی است که من آن را به شما سفارش می کنم، همانا اودینی آورده است که دلها آن را می پذیرد ولی زبانها از ترس سرزنش انکار می کند. به خدا سوگند روزگاری را می بینم که ناتوانان عرب وافتادگان ومستضعفان دعوتش را پذیرفتند وسخنش راتصدیق وکارش را مهم تلقی کرده اند و او به کمک آنان مشکلات را حل کرده، آنگاه سران قریش خوار، خانه هایشان ویران وناتوانانشان قدرتمند می شوند. عرب دوستیش را با او خالص کرد، دل هایش به فرمان او بوده و رهبری خود را به اوسپرده است.
ای گروه قریش همگان در اطاعتش باشید وحزب او راحمایت کنید، به خدا سوگند که هرکس راه او را برود رستگار وکسی که راهنمایی او را بپذیرد سعادتمند می گردد.
اگر اجل مرا مهلت می داد وزنده می ماندم، خطرهای سهمگین را ازاو دور وحوادث بزرگ را ازاو دفع می کردم.»یعقوبی در جلد2 صفحه 35 تاریخش می گوید: «هنگامی که خبر درگذشت ابوطالب به رسول خدا رسید، غم او بر قلب حضرتش سنگینی کرد وسخت بی تاب گشت وسپس وارد اتاق شد وسمت راست پیشانی او را چهاربار وسمت چپ پیشانی را سه بار دست کشید؛ آنگاه فرمود عموجان در کودکی تربیتم ودر یتیمی کفالتم ودر بزرگی یاریم کردی، پس خداوند تورا پاداش خیردهد.»
ابن ابی الحدید در شرح خود برنهج البلاغه چنین می گوید:
ولولا ابوطالب و ابنه
لمامثل الدین شخصا
وقاما فذاک بمکة آوی وحامی
وهذا بیثرب جس الحماما
اگر ابوطالب وپسرش نبودند، هرگز دین اسلام پانمی گرفت، اودر مکه پناه داد واین در یثرب در گردابهای مرگ فرو رفت.
درمحضر امام سجاد (ع) سخن از ایمان ابوطالب به میان آمد، آن حضرت فرمود: درشگفتم که چرامردم در اخلاص ابوطالب تردید دارند، درصورتی که هیچ زن مسلمانی نباید پس ازانتخاب اسلام درحباله شوهر کافر خود بماند وفاطمه بنت اسد از کسانی بود که درابتدای بعثت مسلمان شد و از زنانی بود که خیلی جلوتر به پیامبر(ص) ایمان آورد وهمین زن مسلمان در نکاح ابوطالب بود تاروزی که وی رخ در نقاب خاک کشید.
امیرالمومنین علی(ع) درمورد پدرشان فرمود: سوگند به کسی که محمد را به حق مبعوث کرد؛ اگرپدرم برای تمام گنهکاران روی زمین شفاعت کند، خداوند شفاعت اورا می پذیرد. امام باقر (ع) فرمود: «اگر ایمان ابوطالب دریک کفه ترازوقرار گیرد وایمان این خلق در کفه دیگر حتما ایمان اوبالاتراست.»
منبع:قدس
211008
