حجت الاسلام قاسمیان ؛شب ششم محرم در مسجد دانشگاه صنعتی شریف
شخصی آمد خدمت معصوم و عرض کرد که: من در حالت عادی برای مصیبت امام حسین(ع) گریه ام نمی آید. اما وقتی یاد یکی از مرده هایم می افتم گریه ام می گیرد.
مراسم شب ششم محرم در مسجد دانشگاه صنعتی شریف برگزار شد.
در این مراسم پر فیض که با حضور دانشجویان ، اساتید و اقشار مختلف مردم همراه بود، حجت الاسلام قاسمیان با موضوع انواع تفکرات درباره گریه بر امام حسین(ع) سخنرانی کرد .
در ادامه بخش های اصلی این سخنان از نظرتان می گذرد:
یک دسته از احادیث و گفته هایی که بیان می شود درباره گریه بر سیدالشهدا، لازم می آید که انسان یک بحث مستقل انجام دهد.
دو تفکر درباره مجالس عزاداری
در این مراسم پر فیض که با حضور دانشجویان ، اساتید و اقشار مختلف مردم همراه بود، حجت الاسلام قاسمیان با موضوع انواع تفکرات درباره گریه بر امام حسین(ع) سخنرانی کرد .
در ادامه بخش های اصلی این سخنان از نظرتان می گذرد:
یک دسته از احادیث و گفته هایی که بیان می شود درباره گریه بر سیدالشهدا، لازم می آید که انسان یک بحث مستقل انجام دهد.
دو تفکر درباره مجالس عزاداری
بعضی این طور بیان می کنند که گریه بر امام حسین(ع) باعث می شود که گناهان قبل و بعد آدمی، مورد بخشش قرار گیرد! این جریان فکری در هیئات، خیلی مورد تاکید قرار می گیرد.
از طرف دیگر، بعضی گرایش های روشنفکری می گوید که اصلا گریه یعنی چه ؟! بیایید فقط تبیین قیام امام حسین(ع) بکنید!
باید گفت که در سوره بقره آیاتی دارد که دسته ای از یهودی ها را نام می بَرَد که بی سواد و کم اطلاع بودند« منهم اميون لا يعلمون الكتاب الا امانى» هیچ چیز از تورات نمی دانستند جز یک سری آرزو!
مثلا می گفتند که تمامِ بهشت برای ما است. معارفِ عرفی و چاله میدانی و اوهام و آرزو داشتند! «اُمنیّة». «آرزو». این ها بر اساس گمان سلوک می کردند نه بر اساس یقین.
در سوره نساء این مطلب را درباره مسلمانان بیان می کند. می فرماید که « و لامنیَنَّهم... ». شیطان، افراد را بر اساس آرزو و وعده فریب می دهد. این دست آرزوها هیچ پایه ای ندارد. ریشه ندارد.
در قرآن می فرماید: مسأله بهشت و جهنم و معارف، بستگی به اُمنیّه و آرزوهای شما ندارد. بلکه کسی که عمل سوء انجام دهد، خداوند جزایش را می دهد و هیچ ولیّ و نصیری برای او نیست. با آرزو ها خودتان را خوش نکنید!
بر طبق مبنا و موازین باید حرکت کرد. به چیزهای سست، دل خوش نباید کرد. لذا انسان باید بر اساس حجت و قطع و یقین حرکت کند. نه بر اساس امنیه و آرزو و اوهام.
بنابراین همه روایات و نیز احادیثی که در باب بخشوده شدن گناهان توسط گریه، وارد شده است، باید حمل بر قرآن شود. عرضه بر قرآن شود.
حالا، این که چیزی بیاید گناهِ آینده را ببخشد، همچین چیزی نداریم. چرا که آن وقت گریه می شود امان نامه آدمی از عذاب الهی!!
عمر سعد از اولین گریه کنندگان امام حسین (ع) !
این مطلب مثال نقض هم دارد. یکی از اولین گریه کنندگان بر امام حسین(ع)، عمر سعد است. حضرت زینب(س) در روز عاشورا خود را به عمر سعد می رساند و می فرماید: آیا حسین بن علی را می کشند و تو نظاره گر هستی؟! در روایت دارد که عمر سعد رویش را بر می گرداند و به شدت و بسیار گریه می کند. اما همین عمر سعد، ملعونِ زیارت عاشورا و اهل بیت(ع) است.
عمر سعد از اولین گریه کنندگان امام حسین (ع) !
این مطلب مثال نقض هم دارد. یکی از اولین گریه کنندگان بر امام حسین(ع)، عمر سعد است. حضرت زینب(س) در روز عاشورا خود را به عمر سعد می رساند و می فرماید: آیا حسین بن علی را می کشند و تو نظاره گر هستی؟! در روایت دارد که عمر سعد رویش را بر می گرداند و به شدت و بسیار گریه می کند. اما همین عمر سعد، ملعونِ زیارت عاشورا و اهل بیت(ع) است.
لذا این اوهام و آرزوها چیزی به دست آدم نمی دهد. مگر این که گریه از نوعِ «گریه متعالی» باشد. یعنی گریه ای که از روی معرفت و «عارفا بحقنا» باشد.
تباکی سفارش معصومین(ع) است
تباکی سفارش معصومین(ع) است
در مورد بکاء و گریه ما خیلی روایت داریم. شخصی آمد خدمت معصوم و عرض کرد که: من در حالت عادی برای مصیبت امام حسین(ع) گریه ام نمی آید. اما وقتی یاد یکی از مرده هایم می افتم گریه ام می گیرد. آیا می توانم از این گریه برای امام حسین(ع) هم استفاده بکنم؟ معصوم می فرماید: بله. خوب است و همین کار را انجام بده!
خودِ مسأله گریه کردن، موضوعیّت دارد. حتی گفته اند اگر گریه ات نمی آید، تباکی کن. یعنی تظاهر به گریه کردن بکن. حالِ گریه و بکاء به خودت بگیر. این بکاء و تباکی، ادب ارتباط با خدا است.
در سوره توبه به داستان جنگ تبوک پرداخته شده است. در آن دورره این طور بوده که هر جنگجو مَرکَب و سلاح خودش را با خود می آورده است و اسلحه خانه مرکزی وجود نداشت.
آیه می فرماید آن کسانی که مریض هستند و قدرت رفتن ندارند و یا هزینه رفتن به جنگ را ندارند، به این ها حَرَج و اجبار و ملامتی نیست. در ادامه آیه می فرماید: یک دسته دیگر هم هست که به آن ها نیز حرج نیست. آن هایی که می آیند و می گویند به ما مرکب و سلاحی بده ما هم جنگ برویم اما تو می گویی امکانات نداریم.
مراتب گریه!
مراتب گریه!
در آیه دارد که این ها از غصه، چشم می ریزند از اشک!! عبارت را دقت کنید. چشم می ریزد از اشک!! :«اعينهم تفيض من الدمع حزنا» این گریه، گریه متعالی است.
یک گریه از این هم متعالی تر است. در سوره مائده هست. «وَلَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَّوَدَّةً لِّلَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّا نَصَارَى ذَلِكَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّيسِينَ وَرُهْبَانًا وَأَنَّهُمْ لاَ يَسْتَكْبِرُونَ» آیه درباره ویژگی مسیحیان است. در ادامه می فرماید وقتی با حرف حق مواجه می شوند به گریه می افتند :« وَ إِذَا سَمِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقِّ » این گریه از حزن نیست. این گریه معرفت است. این گریه یک مسیحی است که در برابر قولِ حقِ قرآن قرار می گیرد.
همین آدم چشم می فشاند از اشک!! منتهی گریه اش معرفتی است. آیات را می خواند و اشک می ریزد. گریه معرفتی قیمت ندارد. خیلی بالاست!!
پس در نظر داشته باشیم که گریه ها با هم فرق دارد. باید طرفی را که برایش گریه می کنی را بشناسیم. گریه، معرفتی باید باشد. البته گریه محبتی و مودتی هم ارزشمند است.
بنابراین این اُمنیّه ها و اوهام را بریزیم دور. این که گناهان را کاملا از بین مبرد، این تفکر وهم است. باید زحمت کشید. زحمت بکش! خودت باید دست و پا بزنی!
کدخبرنگار:۲۱۲۱۱۳
