عقیق: پنجم ماه جمادی‌الاولی روز یادبود و تکریم حضرت زینب کبری پیام‌رسان واقعه مهم کربلاست. در زندگانی این بانوی بزرگ و دختر مرج البحرین فاطمه و علی علیهماالسلام کتب زیادی نوشته شده است. بیشترین گزارش‌های زندگی وی در آثار مسلمانان را در تاریخ چندین ماهه حادثه غم‌بار عاشورا و بخصوص پس از شهادت سیدالشهداء‌(ع) باید جست‌وجو کرد. عالمان اهل سنت در کتب مربوط به صحابه هم از آن حضرت یاد کرده‌اند، زیرا پیامبر را درک کرده است. می‌دانیم اهل سنت به دلیل اعتقاد خاص خود به صحابه رسول‌خدا و احترام ویژه‌ای که به همه آنان دارند و شرح‌حال‌های بسیاری از زندگی صحابه ارائه داده‌اند. ‌تقریباً در همه این گونه آثار به زندگی این بانوی کربلا هم اشاره شده است. بنابراین وی در میان اهل‌سنت هم جایگاه والایی دارد. بخصوص که نوه رسول‌ خداست.

مهم‌ترین ویژگی‌های آن حضرت که برای ما ثبت شده است، نخست همراهی و همگامی با امام زمان خویش و دوم ایستادگی در برابر دشمن است. دشمنان اهل بیت با محدویت‌های زیادی که امام حسین(ع) و خاندان رسول‌ خدا ایجاد کردند انتظار داشتند بخصوص زنان و فرزندان همراه آن حضرت با استیصال و خستگی از این مشکلات، امام خود را مجبور به تسلیم در برابر ظلم و فساد زمانه کنند، ولی مقاومت زنان و بچه‌ها در سختی‌هایی همچون محاصره نظامی یا کمبود آب که نوعی فشار روانی در ایام قبل از عاشورا بود، سبب شد این خواست آنان ره به جایی نبرد.

بعد از شهادت امام حسین(ع) هم این خواهر وفادار و صبور نه تنها ادامه راه آن حضرت را بر عهده گرفت که از امام بعدی به خوبی مراقبت کرد و هنگامی که آن حضرت یعنی علی بن الحسین(ع) را در خطر دید فداکارانه جان خود را سپر کرد. در کوفه وقتی ابن‌زیاد دستور قتل امام سجاد(ع) را داد حضرت زینب(ع) خود را به آن حضرت رساند و اجازه نداد به او آسیبی برسد. به ابن‌زیاد هم فرمود اگر قرار است کسی کشته شود من خواهم بود نه او. برخورد قاطع آن حضرت سبب شد این دشمن کینه‌توز از کار خود منصرف شود.

مطالعه زندگانی حضرت زینب(س) در دوره کوتاه اما پرتلاطم عاشورا و ایام اسارت اهل‌بیت(ع) نشان‌دهنده نقش مهم و تاریخ‌ساز این بانو در هدایت بخشی از جریان کربلا و همراهی با برادرش حسین(ع) است. سرپرستی زنان، مراقبت از کودکان، پرستاری از فرزند برادر در بیماری شدید آن ایام، نوحه‌گری بر سر پیکر پاک سیدشهیدان و تلاش برای ممانعت از تحریف راه برادر، همه از مسئولیت‌های این بانوی بزرگ است. بی‌تردید این صبوری و صلابت مرهون توصیه‌های امام معصوم به خواهرش در مسیر سفر به عراق و هنگام محاصره امام از سوی لشکر حرّ و در مدت محاصره نظامی، با گفتگوها و دلداری‌های معنوی برای او بود.

هیچ‌گونه‌ مبالغه‌ای در این سخن نیست اگر بگوییم پایداری اسیران و در رأس آنان بانوی کربلا حضرت زینب(ع)، یزید و ابن‌زیاد که سرمست قدرت و دنیاطلبی بودند به ذلت کشاند.
همین صلابت و مقاومت در راه حق بود که امروز باعث شده است شیعیان و علاقه‌مندان این خاندان در سوریه مقابل دشمن جاهل و بی‌عقل بایستند. فارغ از صحت و سقم وجود مدفن آن بانوی مکرمه در دمشق یا قاهره، اکنون بارگاه آن عقیله نمادی برای شیعه و آرمان‌های اوست و همین نماد سبب پایداری آنان شده است.