خدايت از كاستى و تقصير مبراست

عقیق:  از امام كاظم (ع) كه فرمود: به يكى از فرزندانش:
اى پسر جانم، بر تو باد به كوشش، مبادا خود را در عبادت و طاعت خدا عز و جل بى‏ تقصير دانى، زيرا خدا چنانچه شايدش پرستش نشود.
از جابر، كه امام باقر (ع) به من فرمود:
اى جابر، خدايت از كاستى و تقصير بيرون مبراد.
أبو الحسن (ع) مى ‏فرمود:
مردى در بنى اسرائيل چهل سال خدا را عبادت كرد و سپس يك قربانى تقديم داشت و از او پذيرفته نشد، با خود گفت: اين نالايقى را از خوددارى و گناه جز از تو نيست، خدا تبارك و تعالى به او وحى كرد كه: اين نكوهشى كه از خود كردى بهتر است از پرستش چهل ساله‏ ات.
از فضل بن يونس، از أبو الحسن (ع) گويد که فرمود:
بسيار بگو كه: بار خدايا مرا از عاريه گيران (ايمان) مدار و از مقصرشناسان خود بيرون ميار،
 گويد: گفتم: عاريه گيران ايمان را دانستم، آن مردى است كه دين را به عاريه دارد و سپس از آن بيرون رود و آن را واگذارد، معنى اين كه مرا از مقصران به در مكن چيست؟ در پاسخ فرمود: هر كارى را براى خدا عز و جل كنى خود را در انجام آن مقصر دان، زيرا همه مردم در كردار خود ميان خودشان و خدا مقصرند جز كسى كه خدايش عز و جل معصوم سازد.

پی نوشت:

أصول الكافي / ترجمه كمره‏اى، ج‏۴، ص: ۲۲۵

منبع:افکار

211008