عقیق: حضرت صادق(ع) فرمود:
فتوى دادن جائز نيست براى كسى كه روى صفاء قلب و اخلاص عمل و خلوص در رفتار ظاهر خود و با نور روشن الهى، از پروردگار متعال طلب فتوى نمى‏ كند، زيرا فتوى دادن حكم كردن است، و در دين الهى بدون اجازت خداوند متعال و بدون برهان و نور الهى نتوان حكم دادن، و چون كسى بدون برهان روشن و روحانيت معنوى، به استناد تنها حديثى‏ فتوى بدهد؛ او جاهل بوده و به مقتضاى جهالت خود گنهكار گرديده و مورد مؤاخذه و عقاب قرار خواهد گرفت.

رسول اكرم(ص) فرمود :جسورترين مردم نسبت به پروردگار متعال جسورترين آنان است در موضوع فتوى و حكم دادن. آيا شخص مفتى متوجه نيست كه او در ميان خالق متعال و بندگان او واقع شده و احكام الهى را براى آنان بيان مى‏ كند! و روى همين جهت؛ او فيما بين بهشت و دوزخ قرار گرفته است، و اگر در مسير خود خطا و انحرافى پيدا كرد از صراط مستقيم به سوى خطر و دوزخ نزديك خواهد شد.

سفيان بن عيينه مى‏ گويد: چگونه ممكن است ديگران از علوم من استفاده كنند در صورتى كه من خود از فوائد و منافع آن محروم هستم، و دانستنيهاى من در خود من اثرى نمی ‏بخشد تا برسد به ديگران.