عقیق: آیت الله مظاهری در درس اخلاق این هفته خود مباحثی را مطرح کرده که در پی می آید:
گناه و معصيت، مانع قبول شدن عبادات است. به قول قرآن کريم: «إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقينَ»(1)
نماز، روزه، حج، خمس، زکات، خيرات و مبرّات و عزاداري، از کسي پذيرفته
مي‌شود که گناهکار نباشد. از اين رو اعمال افراد فاسق و فاجر ارزشي نزد
پروردگار متعال ندارد، گرچه به وظيفه هم عمل کرده باشند و آن عمل را از نظر
ظاهري صحيح به جا آورده باشند. بنابراين اگر انسان، هنگام عبادت، گناهي
مرتکب شود، مثلاً غيبت کند، در صورتي که شرايط ظاهري آن عبادت را رعايت
کرده باشد، عبادت او صحيح است، اما مقبول نيست و نزد خداوند متعال هيچ
ارزشي ندارد.
عبادت، اگر به صورت واقعي انجام شود و عبادت کننده، رعايت تقوا را کرده
باشد، آثار و برکات فراواني دارد و اگر کسي برکات عبادت را در زندگي خود
مشاهده نمي‌کند، بايد بداند که متقي نيست. در واقع، عدم تأثير اعمال عبادي و
عدم استجابت دعاها، ناشي از گناهاني است که انسان مرتکب مي شود.
شيطان، بيش از آنکه مانع به جا آوردن ظاهري عبادات شود، براي از بين بردن
ارزش باطني عبادات تلاش مي‌کند. از اين رو بسياري از مردم نماز مي‌خوانند،
روزه مي‌گيرند، حج مي‌روند، اما عبادت آنان در اثر فريب شيطان بي‌ارزش
مي‌شود.
لقمه حرام، يکي از مهم‌ترين موانع، براي پذيرش عبادات است. به تعبير ديگر،
عبادتي که پس از خوردن غذاي حرام به جا آورده شود، پذيرفته نمي‌شود. بنابر
فرمايش پيامبر اکرم«ص»، خداوند متعال ملکي دارد که همواره در فراز آسمان
ندا سر مي دهد و مي گويد: «مَنْ أَكَلَ حَرَاماً مَا لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ
مِنْهُ صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا وَ الصَّرْفُ النَّافِلَةُ وَ الْعَدْلُ
الْفَرِيضَة»(2)
اين ملک هميشه بوده است و در عصر کنوني نيز وجود دارد و فرياد مي‌زند: کسي
که حرام مي‌خورد، عبادت مقبول ندارد و نه عمل واجب از او پذيرفته مي شود
نه عمل مستحب و عبادت او روح ندارد و بي ارزش است. خوردن مال حرام و
شبهه‌ناک اثرات سويي در زندگي انسان مي‌گذارد، دنيا و آخرت انسان را تباه
مي‌کند و او را از معنويات دور مي‌سازد.
نماز، معراج مؤمن است و انسان با دو رکعت نماز مي‌تواند به مقامات والاي
عرفاني دست يابد. ولي اگر مال حرام در زندگي کسي باشد، نماز او هيچ ارزشي
ندارد. براي چنين کسي نماز سنگين و روزه ملال‌آور است.
يکي از عوامل مهم پديد آورنده فساد اخلاقي در جامعه، لقمه حرام است.
جوانان لاابالي و بي‌بند و بار که فساد اخلاقي را ايجاد مي‌کنند، ذاتاً
انسان‌هاي بدی نيستند. آنان فرزندان همين جامعه هستند و حتي در بن‌بست‌ها
هم خداخدا مي‌کنند، اما لقمۀ حرام موجب شده است چنين شوند. اگر شکم کسي از
حرام پر شود، رستگاري و سعادت او بسيار مشکل است و تا وقتي درآمد مردم
حرام يا شبهه‌ناک است، يعني تا وقتي جوانان و نوجوانان لقمه حرام مي‌خورند،
وضعیت فساد اخلاقي به همين صورت خواهد بود.
پی نوشت:
1-(مائده / 27)
2-(بحارالأنوار، ج 100، ص 16)
منبع:مهر
