عقیق: هفتم اردیبهشت‌ماه سال ۹۹ درست در دومین روز ماه رمضان، خبری در رسانه‌ها منتشر شد. یونس حبیبی مداح اهل بیت به همرزمان شهیدش پیوست.یونس حبیبی مداح، نوحه‌خوان و جانباز شیمیایی دفاع مقدس، ۷ بار در جبهه‌های جنوب دچار عوارض بمباران‌های شیمیایی دشمن شد. او در ۲۱ خردادماه ۹۸ دوباره به کما رفت و بعد از چندماه، بخشی از هوشیاری خود را به دست آورد، اما در نهایت بامداد روز ۷ اردیبهشت‌ماه ۹۹ برای همیشه چشم از جهان فرو بست.
آرزویی که در مهدیه محقق شد
او متولد سال ۱۳۴۷ روستای سیمت از توابع بخش مرکزی شهرستان سوادکوه در استان مازندران بود که ستایشگری را از سال ۵۳ در مرکز عترت و قرآن در حوالی میدان خراسان در حضور حاج مرتضی و حاج محسن طاهری آموخت. حبیبی که در خردسالی با پدرش پای منبر مرحوم شیخ احمد کافی و مداحی حاج محسن طاهری حاضر می‌شد، آرزو داشت خودش به عنوان مداح مهدیه پشت میکروفون قرار بگیرد.
این اتفاق، اوایل دهه ۶۰ می‌افتد و یونسِ نوجوان که برای دفاع از مرزهای میهن راهی جنوب کشور شده، در خلال آمد و رفت‌هایش به تهران، در مهدیه دعا می‌خواند و مداحی می‌کند.حاج یونس که ۷ بار در جبهه‌های جنوب دچار عوارض بمباران‌های شیمیایی دشمن شده، پس از سه بار سکته مغزی، حدود ۷۲ ساعت را در حالت کما به سر برد و حتی در بهمن‌ماه سال ۹۵ خبر درگذشت او در فضای مجازی منتشر شد؛ اما پس از ۳ روز از اغما خارج شد و به زندگی بازگشت؛ هرچند دیگر نه توانست بخواند و نه امور جاری زندگی‌اش را سامان دهد.
نوحه‌ای ناخواسته جهانی شد
وقتی نام حاج یونس می‌آید، ناخودآگاه آن نوحه زیبای «یا اباعبدالله‌الحسین» در ذهن هیأتی‌ها تداعی می‌شود؛ چه زنان و مردانی که با آن نوحه بر سر و سینه زدند و کماکان هم در زمان سینه‌زنی واحد میان‌داران آن را دم می‌گیرند تا زمینه‌ساز سینه‌زنی واحد سنگین باشد.
مجتبی حبیبی، فرزندش می‌گوید: «این نوحه اولین‌بار در کلاس مداحی پدرم اجرا شد. او بخش‌هایی از این نوحه را سروده بود و با شعر دیگری تلفیق کرده بود و به شاگردانش داده بود. هفته بعد که بنا بود در جلسه آن را تمرین کنند، شاگردان می‌گویند که این نوحه وزن ندارد و نمی‌توان خواند.
پدرم فی‌البداهه سبک روی این شعر می‌گذارد و شروع به خواندن می‌کند. جلسه از حال خود خارج می‌شود و با توجه به اینکه شب شهادت حضرت رقیه(س) هم بود، حاضران درخواست می‌کنند که جلسه درس به روضه تبدیل شود و پدرم دوباره نوحه را می‌خواند و افراد در حالی که کاغذ نوحه در دست داشتند، سینه می‌زنند و بعد هم پدرم روضه می‌خواند. اصلاً بنا نبود این جلسه ضبط شود و فردی آن روز صداها را ضبط و منتشر کرد.
بزرگترها را فراموش نکنید
حاج یونس شاگردپرور بود. این روزها که حرف از استاد دیدن و احترام به بزرگتر است، پسرش می‌گوید: پدرم همیشه ارتباطش با حاج مرتضی طاهری، حاج منصور ارضی و حاج حسین سازور را حفظ می‌کرد و به عنوان شاگرد محضر آن‌ها می رسید. همیشه به من و مداحان جوان‌تر و شاگردانش می‌گفت احترام بزرگتر را داشته باشید. بزرگترها را فراموش نکنید.
گلایه‌ای از مسوولان
یونس حبیبی با آن که جانباز بود و دردهای بسیاری به دلیل عوارض شیمیایی متحمل شده بود، در نهایت از منظر بنیاد شهید و امورایثارگران در زمره شهدا ثبت نشد البته که به گفته خانواده‌اش از سوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، شهید تلقی شد. فرزندش می‌گوید: در این سال‌های اخیر همایش‌های بسیاری با نام شهدای مداح برگزار شد اما از مسوولان گلایه دارم که در هیچ کدام از خانواده ما دعوت نشد و از پدرم که هم مداح، رزمنده و جانباز دوران دفاع مقدس هم بود، یادی نشد.
منبع:فارس
