حامد حسینخانی:

...هر دم از دامن ره، نوسفری می‌آمد
ولی این بار دگرگون خبری می‌آمد

یعنی آن قافله سالارِ سرآمد آمد
و چنین گفت خداوند: محمد آمد...

آن‌که از خندۀ او باغ جنان می‌روید
«عالم پیر دگر باره جوان» می‌روید...
::
در تو دیدیم صفاخانۀ آگاهی را
آشکارایی اسرار هواللهی را

تو «اَلَم نَشرَح» یاری که تماشا داری
«آنچه خوبان همه دارند تو یک‌جا داری»

عشق در چشم تو این آینه را تک می‌دید
و در این پرده «رَفَعنا لَکَ ذِکرَک» می‌دید

عشق را در صدد نفی مَنات آوردی
مردگان را به سرآغاز حیات آوردی

و چنان ولوله در کوی حجاز افکندی
که جهان را به نگاهی به نماز افکندی

جهل و جادوی قبایل به فراموشی رفت
آتش مشعلۀ مرگ به خاموشی رفت

و زمین گفت: محمد! تو حیاتم دادی
«دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادی»

کیستی؟ ای همه سرها به فدای قدمت!
کیستی؟ ای سر من نذر حریم حرمت!

صبر در پیچ و خم حادثه، ایوب تو بود
یوسف از روز ازل در پی یعقوب تو بود

بارها در اُحد واقعه مجروح شدی
تو که بر کشتی دریای خدا نوح شدی...

خضر هم گوش به زیبایی پیغام تو کرد
«طی این مرحله با همرهی» نام تو کرد

محسن ناصحی:

نام تو را نبرده مجسم نمی‌شوند
پیغمبران، گزیده‌ی عالم نمی‌شوند

در خیل انبیا، همه تنها پیمبرند
بی‌گفتن از وجود تو ، آن هم نمی‌شوند

حتی پیمبران اولوالعزم در قیاس
هم‌وزن با رسالت خاتم نمی‌شوند

صاحب کتاب مردم دنیا چرا ، ولی
شرط قبول توبه‌ی آدم نمی‌شوند

افلاکـِ بی تو معنی بودن ندارد و
منظومه‌های بی تو منظم نمی‌شوند

هم بی تو این زمین به تعادل نمی‌رسد
هم کوه‌ها بدون تو محکم نمی‌شوند

بی تو تمام حی علاهای مأذنه
بعد از شهادتین فراهم نمی‌شوند

ناگفته‌های سرٌ تو با خالق تو را
غیر از علی و فاطمه محرم نمی‌شوند

ای آفرینش از تو گرفته است تار و پود
ای وسعت مقام تو بی مرز و بی حدود

ای کوه‌ها به بردن نام تو در قیام
ای رودها به گفتن ذکر تو در قعود

ای در اذان مأذنه‌ها زنده تا ابد
ای در گلوی هرچه مؤذن پر از سرود

برگرد و از دوباره حرایی بیافرین
پرشد دوباره عرصه ی تاریخ از یهود

آل امیٌه شکل جدیدی به خود گرفت
شد کعبه در محاصره‌ی آلی از سعود

وقتش رسیده، باز الم یجعلی بخوان
شد وقت آنکه باز ابابیل‌ها فرود...

می بینم اینکه مردمِ در شعب روسفید
می بینم آنکه روی ابوجهل ها کبود...
٭
یاغی شده است کفر ، زمان مقابله است
طوفان شده است و شهر مهیای زلزله است

پای صلیب در شب نجران شکسته شد
برخیز یا رسول که وقت مباهله است

دنیای ظلم یک طرف اسلام یک طرف
ناحق و حق همیشه دوسوی معادله است

از جزیه و مصالحه دیگر گذشته کار
اصلا چه جای حرف چه جای معامله است

چرخی بزن به معرکه‌ی ثم نبتهل
حالا که انزوای تو را کفر ، یک دله است

می‌بینم اینکه ظلم جهان را گرفته است
از ما دوباره تاب و توان را گرفته است

دستان استغاثه‌ی ما رو به آسمان
حس قنوت ، پیر و جوان را گرفته است

در استجابت غزلی را که گفته‌اند
دست بهار، جان خزان را گرفته است

از شام تا یمن پر از الله اکبر و
شور علی زمین و زمان را گرفته است

آل سعود، شعله ور از بشکه های نفت
خون عقیق، دامنشان را گرفته است

فریادهای سیصد و چندی سوار سبز
از لشگر سیاه ، عنان را گرفته است

بر بام کعبه نام علی را نوشته و
بوی خدا تمام اذان را گرفته است

محمدعلی بیابانی:

در گرگ ومیش صبح پر از ظلمتی که باز
افکند پرده روی سر مردم حجاز

نور حقیقت ازطرف عرش سرزد و
لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز

شیطان دوباره رانده تر ازقبل خویش شد
بتها به سجده آمده با نیت نماز

آری محمد؛ آنکه رسولان قبل ازو
محض نیاز آمده تا او رسد به ناز

او میرسد که بیرق عشقی عمیق را
بر بام روزگار درآرد به اهتزاز

او میرسد که باز خدا منجلی شود
او آمده منادی عشق علی شود

ای آخرین طلوع نبیها پیامها
وی اولین شروع وصیها امامها

دریا رسیده ای به مصاف سرابها
دریا رسیده ای به لب تشنه کامها

افتاده پای معجزه آسمانیت
تیغ بیان صاحب علم و کلامها

باید فقط ز وصف تو و اهل بیت گفت
تا آن زمانکه هست زبانی به کامها

سلمان محمدی شده چون عاشق علیست
مولاست کیل سنجش تو در مقامها

نابرده رنج، گنج، میسر نمیشود
هر ثروتی محبت حیدر نمیشود

آوردی از بهشت، به دنیا نسیم را
با خود نسیم مهر خدای رحیم را

آورده ای برای همه سائلان دهر
پشت سر خود ایل و تباری کریم را

آه ای یتیم مکه! تو بابای امتی
زیر پرت امان بده مشتی یتیم را

پر می کشد به گنبد سبزت دلی سیاه
در حائرت مکان بده این یاکریم را

برگرد در غدیر و بگو که صراط کیست
گم می کنیم گاه ره مستقیم را

زخم مرا رهین مداوای خویش کن
من را گدای خانه ی زهرای خویش کن

آرام از کنار پیمبر قدم بزن
شاعر! برو بقیع و در آنجا قلم بزن

حالا برای حضرت صادق غزل بگو
اما کمی به شادی خود رنگ غم بزن

آن قبرهای خاکی غمبار را ببین
این وضع را درون خیالت به هم بزن

بر روی هر مزار، ضریحی درست کن
بر آن ضریح های خیالی حرم بزن

خود را کنار پنجره فولاد فرض کن
و سرنوشت عاشقی ات را رقم بزن

قدری ببار و گریه کن و سلسبیل شو
بر آن مزارهای خیالی دخیل شو

شاعر! دوباره مست شو از فیض ساغری
به به چه ساغری چه شرابی چه کوثری

مردی که شیعیان ز عنایات مکتبش
معروف می شوند پس از این به جعفری

جان ای امام عشق! که می روید از لبت
گل های تازه با نفحات پیمبری

صدها چون ابن حیان یا چون زراره را
باید که پای مکتب علمت بپروری

یا قال باقر است و یا قال صادق است
هر عالمی که خوانده حدیثی به منبری

سرسختی مرا به نگاهی ملیح کن
من را در عشق ایل و تبارت فقیه کن

حالا منم که با دل بی تاب و عاشقم
سرمست بزم عشق تو و این دقایقم

مشتاق حرف های توام آیه ای بخوان
محتاج حرف های تو و قال صادقم

بین حدیث های تو تا حرف کربلاست
من جزو بیقرارترین خلایقم

حرف از حسین می زنی و گریه می کنم
کافی ست که نگاه کنی به سوابقم

باری مرا را روانه کن امشب به کربلا
در حائری که زائر آنجاست خالقم

مارا بیا و مثل خودت روضه دار کن
در کشتی سعادت جدت سوار کن

رحمان نوازانی:

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست
آمد امام قبله و... وقت نماز شد

دریاچه‌های آتش نمرود خشک شد
باران گرفت و خاک زمین دلنواز شد...

هر جا که بود لات و هبل، لال می‌نمود
وقتی زبان معجزۀ نور، باز شد

آیینه‌ای که قد خدا ایستاده بود
پا بر زمین نهاد و زمین سرفراز شد

دیگر خدا برای زمین نامه می‌نوشت
با آن کبوتری که رسول حجاز شد

علیرضا قزوه:

و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد...

از آن روزی كه جانت را، اذان جبرئیل آكند
خروش صور اسرافیل در گوش اذان گم شد

تو نوح نوحی اما قصه‌ات شوری دگر دارد
كه در توفان نامت كشتی پیغمبران گم شد

شب میلاد در چشم تو خورشیدی تبسّم كرد
شب معراج، زیر پای تو صد كهكشان گم شد

ببخش، ای محرمان در نقطۀ خال لبت حیران!
خیالِ از تو گفتن داشتم، اما زبان گم شد

مهدی جهاندار:

کيستی ای خنده‌هايت رحمةٌ للعالمين
گيسوانت ليلةالقدر سماوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه
مهربانی‌های چشمانت هدیً للمتقين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من
عروة الوثقی‌ست دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحر بيدار باش
تا طلوع فجر قرآن‌ها بخوانی با یقین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری
راز بگشا ای نماز اولين و آخرين

نخل‌های سال‌هاخشکيده خرما می‌دهند
می‌نشينی تا کنار اين دل چادرنشين

غلامرضا بکتاش:

اولین پیامبر
در میان باغ ما
آب و خاک و دانه بود

دومین پیامبر
در میان باغ ما
حضرت جوانه بود

آخرین پیامبر
در میان باغ ما
فکر می‌کنید کیست؟

آخرین پیامبر
در میان باغ ما
یک گل محمدی‌ست

مریم سقلاطونی:

ناگاه آمدی و صدایی شنیده شد
در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست
حتی زمین به خاطر تو آفریده شد...

ناگاه، آسمان به قیام ایستاد و بعد
از آن به بعد بود که خورشید دیده شد

پلکی زدی و صبح، زمین را فرا گرفت
ردّ سپیده تا شب یلدا کشیده شد

چیزی شبیه عشق فرود آمد و سپس
نام تو در تمامی عالم شنیده شد

محمد حسین ملکیان:

چهره انگار... نه، انکار ندارد، ماه است
این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده
دل مرد و زن اقوام عرب را برده

این چه نوری‌ست که پر کرده همه دنیا را
راهی مکه نموده‌ست یهودی‌ها را

جریان چیست؟ فقط اهل کتاب آگاه‌اند
همه انگشت به لب خیره به عبدالله‌اند

همه حیرت زده، نوری که معما شده است
چند وقتی‌ست که در آمنه پیدا شده است

شور تا در دل انس و ملک و جن افتاد
چارده کنگره از کاخ مدائن افتاد

غیر از این هر خبری بود فراموش شد و
ناگهان آتش آتشکده خاموش شد و

طالع نیک امیران جهان بد افتاد
ته جام همه‌شان عکس محمد افتاد!

طفل همراه خودش بوی خوش گل آورد
مثنوی رام شد و رو به تغزل آورد

چهره آرام، زبان نرم، قدم‌ها محکم
قامتی راست، تنی معتدل، ابرویی خم...

لب بالایی او آب بقاء کوثر
لب پایینی او آب حیات زمزم

دست، تفسیرگر خیرالامور اوسطها
آنچه کرده‌ست کرامت نه زیاد است نه کم

چون «لما» زینت «لولاک خلقتُ الافلاک»
هم نگین است به انگشت فلک هم خاتم

دخترش از سه زن برتر عالم برتر
همسرش هم‌رده با آسیه است و مریم...

هرچه گفتیم کم و منزلتش بیشتر است
پیش او خوارترین معجزه شق‌القمر است

هرکه با نیتی از عشق محمد دم زد
«دست غیب آمد و بر سینۀ نامحرم زد»

محرم راز، علی باشد و باشد کافی‌ست
جمع دست علی و دست محمد کافی‌ست

و علی معنی «اکملت لکم دینکم» است
شاهد گفتۀ من خطبۀ غرّای خم است

منکران شاهد عینی غدیرند! دریغ
سند بیعت خود را بپذیرند؟! دریغ

باز از خصلت او با دگران می‌گوید
آنچه در باطن او دیده عیان می‌گوید

پیش پیری که به جنگاوری‌اش می‌بالد
از جوانمردی سردار جوان می‌گوید

«سود در حب علی است و زیان در بغضش»
با عرب باز هم از سود و زیان می‌گوید

حرف این است: «فهذا علیٌ مولاکم»
یک کلام است که با چند بیان می گوید

هادی ملک پور:

در صدف پنهان مکن اینقدر مروارید را
عاشقان بگذار خوش باشند روز عید را

با وجود تو دگر جایی برای ماه نیست
آسمان با دیدنت گم می کند خورشید را

می کشانی کهکشان ها را به دنبال خودت
مشتری چشم هایت کرده ای ناهید را

خنده تو می شکوفد غنچه را در بوستان
شانه هایت می نوازد شاخه های بید را

کوهی و آتش فشان عشق جاری می کنی
یا به لبها آیه های محکم توحید را

در بشر یک عمر امید رهایی مرده بود
آمدی تا زنده گردانی تو این امید را

من به لطف تو یقین دارم، دلم یک رنگ نیست
ذبح خواهم کرد پای این یقین تردید را

عباس شاهزیدی:

تو آمدی و در رحمت خدا وا بود
و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند
که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسمانِ شب مکّه، قدسیان گفتند
خدا، ستارۀ احمد چقدر زیبا بود

گرفت نور تو جغرافیای عالم را
شب ولادت خورشیدِ عالم‌آرا بود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه
و ذات پاک تو از هر بدی مبرّا بود...

از آسمان‌ها بوی فرشته می‌بارید
شگفت واقعه‌ای در تمام دنیا بود

ألَم یَجِدکَ فقیراً خدات روزی داد
ألَم یَجِدکَ یَتیماً خدات مأوا بود...

نیافرید جهان را مگر به خاطر تو
اگر که خلقت، منظور حق‌تعالی بود

عبور کردی از آفاق و انفسِ عالم
از آن مسیر که مسدود بر مسیحا بود

همای سدره‌نشینِ مقام أو أدنی!
به کُنهِ جاه تو اندیشه را کجا جا بود؟

برای نافله وقتی قیام می‌بستی
بهشت، گوشۀ سجادۀ تو پیدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت
و قفل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت
ولیّ ایزد منّان، علیّ أعلا بود...

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد
اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت
که در دقایق آخر تو را غم ما بود

زبان الکن ما بسته است در مدحش
«خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود