۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۴۸ : ۰۵
علامه طباطبایی (ره) و ۱۷ دقیقه بازنگاه داشتن چشم بدون زدن پلک
مرحوم علامه طباطبایی اراده ای بسیار قوی داشتند، وقتی ایشان را برای معالجه به لندن برده بودند اطبا به وی گفته بودند، در مقابل چشم شما پرده ای است که باید برداشته شود تا چشم بینایی خود را از دست ندهد ...
عقیق:کتاب «آن مرد آسمانی» با موضوع «خاطره هائی از زندگی فیلسوف بزرگ قرن، آیت الله علامه طباطبائی (ره)» به قلم مرتضی نظری به رشته تحریر درآمده که بخش هایی از این کتاب را در شماره های گوناگون برای آشنایی بهتر و بیشتر با صاحب تفسیر المیزان تقدیم نگاه شما خوبان خواهیم کرد.
بخش سوم : در جویبار زندگی
- اراده ی پولادین
یکی از نزدیکان او نقل می کند(۱۰۴)
«مرحوم علامه طباطبایی اراده ای بسیار قوی داشتند، وقتی ایشان را برای معالجه به لندن برده بودند اطبا به وی گفته بودند، در مقابل چشم شما پرده ای است که باید برداشته شود تا چشم بینایی خود را از دست ندهد، ایشان هم اعلام رضایت کرده بودند؛ بعد که پزشکان گفته بودند، برای عمل جراحی باید شما را بیهوش کنیم ، مخالفت کرده و فرموده بودند، بدون بیهوش کردن عمل کنید و آنها نیز گفته بودند، چون چشم شما باید به مدت پانزده دقیقه باز باشد و پلک نزند، ناچاریم این کار را بکنیم ؛ ایشان فرموده بودند، من چشم خود را باز نگه می دارم و به مدت هفده دقیقه چشم خود را باز نگه داشته بودند و حتی یک بار هم پلک نزده بودند. این حکایت از اراده ی قوی و نیرومند ایشان می کند. این مطلب را من از خود ایشان شنیدم که شاید برای دیگران هم نقل کرده باشند.»
بیاموزیم !
آیت الله ابراهیم امینی ، چیزی را به خاطر می آورد که در زیر سطح ساده ی خود نمود همدلی و تعهد اخلاقی علامه نسبت به سلامت دیگران است (۱۰۵):
«یادم هست ایشان به حرم حضرت معصومه (ص ) مشرف می شد، من همین نزدیکی های چهار راه صفاییه (فلکه شهدا) به ایشان رسیدم و همراهشان شروع کردم به حرکت کردن ، ایشان مشغول حرکت بود و می رفت و در بین راه یکی دو جا اتفاق افتاد که پوست موزی (یا پرتقالی ) وسط پیاده رو افتاده بود، ایشان با کفش خودش یا با عصا این را کنار می زد، می انداخت توی جوی و حرکت می کرد.»
خداشناسی
آیت الله جوادی آملی ، از توانایی بحث و قدرت استدلالی او می گوید(۱۰۶):
«علامه خاطر نشان کرده اند»:
«سالی تابستان را در درکه اطراف تهران بسر می بردم . در آن سال ها افکار کمونیستی و ماتریالیستی رایج بود، یکی از صاحب نظران افکار مادی میل پیدا کرد که با ایشان به بحث آزاد بنشیند؛ به حضور ایشان رفت ، در همان ییلاقی که در تابستان می گذراندند. علامه می فرمودند:
«وقتی که این صاحب نظر آمد از صبح شروع کرد تا پایان روز و بحث به درازا کشید و شاید قریب هشت ساعت ادامه پیدا کرد و من از راه برهان صدیقین با این فرد به سخن نشستم.»
«بعدا این صاحب نظر مادی گرا در یکی از خیابان های تهران یکی از همفکران خود را دید و آن همفکرش از او پرسید: تو در دیدار و در مناظره و گفت وگو با آقای طباطبایی به کجا رسیدی ؟ گفت : آقای طباطبایی مرا موحد کرد!»
کعبه ی آمال
مهندس عبدالباقی می گوید(۱۰۷):
«در سال آخر هیأت به دلیل کسالتی که داشت و بنا به تأکید و توصیه ی پزشک مخصوص ، نمی خواستیم به مسافرت مشهد مقدس برود، پس از مراجعت از مشهد، به ایشان گفتم : سرانجام به مشهد رفتید!؟ فرمود»:
«پسرم ، جز مشهد کجا هست که آدم بتواند دردهایش را بگوید و درمانش را بگیرد؟!»
برای جوانان
دکتر غلامعلی حداد عادل ، خاطره ی خود را از او باز می گوید(۱۰۸):
«نخستین بار نام آیت الله طباطبایی را از زبان استاد فقیه خود مرحوم آقای روزبه در دبیرستان علوی شنیدم ، استاد روزبه برای ما در سال پنجم ، تفسیرالمیزان تدریس می کردند و به تناسب بحث و درس ما را با علامه طباطبایی آشنا می کرد. آن مرحوم از دیر باز با علامه آشنایی داشت و نیز پیوند خانوادگی این دو محکم بود. استاد روزبه در جلسات بحث علامه با شخصیت های علمی جهان از جمله پروفسور هانری کربن شرکت می کرد و او که از فلسفه ی اسلامی آگاهی داشت ، مرحوم طباطبایی را بزرگترین فیلسوف جهان می دانست . گاهی علامه طباطبایی به مدرسه علوی می آمدند، البته نه برای تدریس و آموزش به دانش آموز، بلکه برای دیدار با آقای روزبه و ما ایشان را از دور می دیدیم ، علامه به تقاضای آقای روزبه کتاب هایی نیز برای تدریس در سطح دانش آموزی به رشته ی تحریر درآورد.»
ره توشه
آیت الله جوادی آملی ، از گوهربارترین نصایح می گوید، از وقتی که علامه بهترین ذخیره ها را به او، زاد راه می دهد(۱۰۹):
«یادم است (سال ۱۳۵۰ ه .ش بود) می خواستم به مکه مشرف شوم ، مصادف با زمستان بود. آن روز هم هوا سرد بود و برف می بارید، رفتم برای عرض سلام و تودیع و خداحافظی در زدم ؛ علامه تشریف آوردند دم در؛ عرض کردم عازم بیت الله الحرام هستم ، برای عرض سلام و خداحافظی آمده ام و افزودم ، نصیحتی بفرمایید که به کارم بیاید، توشه ام باشد در این سفر. این آیه ی مبارکه را برای نصیحت به عنوان زاد راه قرائت کردند:
خدای سبحان می فرماید: فاذکرونی اذکرکم ؛ به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم !»
«فرمودند»:
«به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد، اگر خدا به یاد انسان بود، از جهل رهایی می یابد و اگر در کاری مانده است، خداوند نمی گذارد عاجز شود و اگر در مشکل اخلاقی گیر کرد، خدایی که دارای اسماء حسنی است و متصف به صفات عالیه ، البته به یاد انسان خواهد بود!»
پی نوشت ها:
۱۰۴- آیینه ی عرفان ، ص ۵۹.
۱۰۵- یادها و یادگارها، ص ۸۶.
۱۰۶- یادها ویادگارها، ص ۵۸.
۱۰۷- مکتب اسلام ، سال ۲۱، شماره ی ۱۰، ص ۳۵.
۱۰۸- جرعه های جان بخش ، ص ۱۱۶.
۱۰۹- یادها و یادگارها، ص ۹۳.
منبع:حوزه
گزارش خطا
