اشعار ولادت حضرت امام صادق (ع)

سرویس شعر آیینی عقیق: به مناسبت هفدهم ربیع الاول سالروز ولادت با سعادت رییس مذهب تشییع حضرت امام جعفر صادق (ع) عقیق تعدادی از اشعار آیینی را به منظور استفاده ذاکرین اهل بیت (ع) منتشر می کند:

سیده تکتم حسینی:

به استناد حدیثی دلم چه عاشق بود
سند مطالبه کردند... «قالَ صادق» بود

وزید صحبت آوازه‌اش به هر سویی
اگرچه باد در این کار ناموافق بود

نشسته بود دو زانو جهان به شاگردی
چه مکتبی که پر از عالمان حاذق بود

رسید جابر حیّان اگر به اِکسیرش
به ورد حَق‌حَق و با کیمیای هِق‌هِق بود

نواخت ساعت اِثنا عشر به گوش زمان
که نیمه راه امامت در آن دقایق بود

به لطف منطق شیوا و نطق غرایش
سکوت شهر پر از واژه‌های ناطق بود

دمی شکافت قفس، فرصت تنفس شد
وگرنه ظلم همان ظلم و جور سابق بود

چه خوب شد به افق صبح صادقش سر زد
که چشم منتظرانش به سوی مشرق بود

غلامرضا سازگار:

ای خوشه‌ای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
با صد زبان به علم کلامت، سلام علم
هر جا که علم بود، تو بودی امام علم

تو وارث کمال و جلال محمّدی
مصداقِ صدق و صادقِ آل محمّدی

آیینۀ تمامِ کمالات روی توست
یادآور رسول خدا خلق و خوی توست
دارالشفای هر دل بیمار، کوی توست
گلواژه‌های وحی، پر از رنگ و بوی توست

بی‌منطق رسای تو قرآن زبان نداشت
بی‌همت تو دین، شرف جاودان نداشت

توحید معتبر شده از اعتبار تو
گلخانۀ وسیعِ امامت، بهار تو
بحرالعلوم، قطره‌ای از جویبار تو
شیخ مفید، لاله‌ای از لاله‌زار تو

«طوسی» و «مجلسی» و «صدوقت» سه آیت‌اند
با نور دانش تو چراغ ولایت‌اند...

با آنکه خاک پاکِ مدینه دیار توست
ویرانۀ بقیعِ دلِ ما مزار توست
تا روز حشر، سینۀ ما دغدار توست
هر شیعۀ شکسته‌دلی اشکبار توست...

ای آفتاب، زائر صحن و سرای تو!
خاموش شد چگونه صدای دعای تو؟..

سید حمید رضا برقعی:

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید
هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید

مبادا از قلم‌ها جا بیفتد واژه‌ای اینک
که بر منبر قدح کج کرده ساقی، جام بردارید

«سَلونی» را هدر کردند روزی مردمان، امروز
بپرسیدش! از اسرار جهان ابهام بردارید

الا ای شاعران! چشمان او آرایهٔ وحی است
برای ما از آن باران کمی الهام بردارید

نسیم صبح صادق می‌وزد از گیسوی صادق
از آن مضمون پیچیده جناس تام بردارید

به فرزندان، به اهل خانه جز ایشان که می‌گوید
غلام خسته‌ام خفته، قدم آرام بردارید

اگر فرمان او باشد، نباید پلک بر هم زد
به سوی شعله چون هارون مکّی گام بردارید

«رُویَّ عَن امامِ جعفر الصّادق لَه الرّحمَه...»
به جز احکام او چشم از همه احکام بردارید

به جای حج به سوی کربلا رفتن خداجویی‌ست
کفن باید به جای جامهٔ احرام بردارید

اگر در گوش نوزادی اذان می‌خواند، می‌فرمود
که با آب فرات و تربت از او کام بردارید

میان شعله‌ها آیات ابراهیم می‌سوزد
میان گریه ختم سورهٔ انعام بردارید

یوسف رحیمی:

رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را

دلی که پر زده تا کوچه‌باغ‌های بهشت
که غرق نور و تبسم کنی دقایق را

نگاه کن به دلِ خسته از تحیرها
ببار جرعه‌ای از کوثر حقایق را

مسیح عشقی و یک گوشه‌چشم تو کافی‌ست
که با رضای تو دارم رضای خالق را

مرید صبح نگاه تو می‌برد از یاد
مگر ترنم «قال الامامُ صادق» را؟

تو ماه روشنِ من در قنوت نیمه‌شبی
هنوز سهم جهان است از تو تشنه‌لبی!

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می‌شد
دلیل‌ها همه با عشق مستند می‌شد

تو آمدی پر و بالی دهی به این دل‌ها
به پای درس تو هفت آسمان رصد می‌شد

خوشا به حال دلی که عروج را فهمید
مسیر روشن تو از بهشت رد می‌شد

میان آن همه شاگرد شد سعادتمند
کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می‌شد

نفس زدی و جهان را حیات بخشیدی
تجلیات الهی، الی الابد می‌شد

شده‌ست جلوه‌گر از هر کرانه آیاتت
جهان نشسته سر سفرۀ روایاتت

سر ارادت ما و غبار صحن بقیع
همان حریم بهشتی، همان بهشت بدیع

همان دیار الهی که از نسیم خوشش
شده‌ست شهر مدینه پر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه...» نمایان است
کرانه‌های کرامت چه بی‌کران! چه وسیع!

گدایی حرمش اعتبار هر عاشق
امید ماست توسل در این سرای رفیع

کلید معرفت اینجا ارادت و عشق است
سر ارادت ما و غبار صحن بقیع

مگیر از دل من یا رب این سعادت را
گدایی حرم اهل‌بیت عصمت را

غبار مقدم تو عطر آشنا دارد
برای دیده‌ام اعجاز کیمیا دارد

گدای خانه به دوش توام، قبولم کن
گدای تو به جز این آستان کجا دارد؟

دگر چه جای گلایه ز فقر می‌ماند
کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شکستۀ من حرف‌های ناگفته
دل شکستۀ من شوق التجا دارد

کسی که بوده تمام وجودش از جودت
در آستانه‌ات امشب دو خط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به سوی بقیع
همیشه حسرت دیدار کربلا دارد

چه می شود همۀ عمر با شما باشم
غبار صحن تو و صحن کربلا باشم

سید محمد جواد میرصفی:
محمد میرزایی بازرگانی:

تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟

پاک کردی عرق شرم ز پیشانی مست
پس روا نیست من این‌گونه پریشان باشم

کیمیا خاک کف پای غلامان شماست
کیمیایی بده تا «جابر حیّان» باشم

نمی از چشمهٔ «توحید مفضّل» کافی‌ست
تا به چشمان تو یک عمر مسلمان باشم

غم حدیثی‌ست که در چشم تو جریان دارد
باید از حادثهٔ چشم تو گریان باشم

مثل این بیت برایت حرمی می‌سازم
تا در آیینهٔ ایوان تو حیران باشم

حرف آیینه و ایوان شد و دلتنگ شدم
کاش می‌شد حرم شاه خراسان باشم

«صبح صادق ندمد، تا شب یلدا نرود»
کاش در صبح ظهور آینه گردان باشم