صلح با خدا را خیلی بزرگ بشمارید، چون تمام کره خاکی به دنبال صلح هستند. آن صلحی که آنها می‌گویند می‌خواهند اسلحه‌ها زمین گذاشته شود، نمی‌شود. اما دیدید من و شما چطور اسلحه را زمین گذاشتیم. یعنی خیال می‌کردیم چیزهایی که از خدا می‌خواهیم؛ برایمان خوب است و به ما نداده است. صلح با خدا، یعنی تسلیم اراده الهی شدن و به داده و نداده راضی بودن.

خوب است مسائل را کمی حمل بر صحّت کنیم. بگوییم این را نمی‌دانیم، شاید خوب است و ما نمی‌دانیم. این ابتدای صلح با خداست.

هرچه از صیغه صلح است، بیاورید، اصلاً خود صاد را بیاورید! مادر همه اصلاحات او است. این که می‌گوییم مادر همه خوبیهاست، یعنی امّ الحسن و الحسین(ع) است. حسن و حسین هر دو حُسن‌اند، یعنی همه حُسن‌هایی که در آسمان و زمین است یا حسن است یا حسین. از نظر لغت حَسَن یعنی آن که دارای همه حُسن‌هاست. یا مَن اَظهَرَ الجَمیل هم اشاره به همین معناست. آیا جمال مصلح عالم را دیده‌ای؟ آیا می‌دانی صفاتش چیست؟ او صلح دهنده مخلوق با خالق است. انشاء الله همه شما از برکت وجود امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف مصلح باشدی و خودتان را در خلق نشان دهید. بگویید: ما با خدا صلح کردیم. هر کدامتان غمگین‌تر هستید، مردانه‌تر به میدان بایید و با خدا صلح کنید.

پی نوشت:

کتاب طوبای محبّت – جلد دوم ص 53
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی