این سوره به کسانی که از دعوت حق و پیامبر اسلام روی گردانند، هشدار می‌دهد و آنها را از سرانجامی همچون قوم عاد و نمود که به دعوت پیامبران خویش پشت کردند و به عذاب و خواری و هلاک در دنیا دچار شدند بیم می‌دهد. سپس در مورد دشمنان خدا و حال و روز آنان در قیامت چنین می‌گوید:
(و ]یاد کن[ روزی را که دشمنانِ خدا به سوی آتش گرد آروده و پس حبس و بازداشت شوند. وقتی به دوزخ رسند، گوششان و دیدگانشان و پوستشان به آنچه می‌کرده‌اند، بر ضدشان گواهی می‌دهند و به پوستِ خود می‌گویند: «چرا بر ضد ما شهادت دادید؟» می‌گویند: «همان خدایی که هر چیزی را به زبان در آورده، ما را گویا گردانیده است و او نخستین بار شما را آفرید و به سوی او بازگردانیده می‌شوید» و شما از اینکه گوش و دیدگان و پوستتان بر ضدّ شما گواهی دهند ]گناهانتان[ را پوشیده نمی‌داشتید. لیکن گمان داشتید که خدا بسیاری از آنچه می‌کنید نمی‌داند و همین بود گمانتان در مورد پروردگارتان؛ ]تا اینکه[ شما را هلاک کرد و از زیانکاران شدید.
پس اگر شکیبایی کنند جایشان در آتش است و اگر از درِ پوزش درآیند، مورد اجابت قرار نمی‌گیرند.)
آری در آن روز چشم بر اعمال خود و سایر اعضاء که دیده است شهادت می‌دهد. گوش بر آنچه نارواست و نباید گوش می‌کرد و نیز هر آنچه شنیده گواهی می‌دهد و حتی پوست نیز بر علیه انسان شهادت می‌دهد. از همین روست که در آن روز انسان‌های گناهکار با تعجب به پوست خود می‌گویند: شما دیگر چرا بر علیه ما شهادت می‌دهید؟ آری خداست که در آن روز آنها را به سخن درآورده است.

پی نوشت:

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 22
محمدحسین جعفری

منبع:تسنیم