پيامبر خدا (ص) می فرمایند: «كسى كه خداوند او را به اسلام هدايت كند و قرآن را به وى بياموزد و با وجود اين، دست نياز به سوى مردم دراز كند، بر پيشانى او نوشته شود: فقير [باش] تا روز قيامت.»
امیرمومنان علی (ع) نیز در این باره می فرمایند: «شيعه من كسى است كه چون سگ زوزه نمى كشد و مانند كلاغ طمع نمى ورزد و اگر از گرسنگى بميرد، دست گدايى به سوى مردم دراز نمى كند.»
پيامبر خدا (ص) فرمودند: «چه كسى به من قول مى دهد كه از مردم چيزى نخواهد تا من قول بهشت را به او دهم؟» ثوبان گفت: من. پس از آن ثوبان ديگر از مردم چيزى نمى طلبيد.
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «جز از خداى سبحان چيزى مخواهيد؛ زيرا خداوند اگر چيزى به شما عطا كند، با احترام مى دهد و اگر ندهد بهترش را به شما عطا مى فرمايد.»
امام باقر (ع) نیز می فرمایند: «هر كس با وجود بى نيازى، سؤال (گدايى) كند در روزِ قيامت با چهره اى خراشيده خدا را ديدار نمايد.»
امام صادق (ع) نیز در نکوهش سوال و گدایی از مردم فرموده اند: «هر كه فقير نباشد و دست سؤال دراز كند، [همانند كسى است كه] شراب خوار است.»
پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: «كسى كه بدون احتياج، گدايى مى كند، همانند كسى است كه اخگرى از آتش به كف گيرد.»
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «مقرب شدن نزد خداوند متعال با درخواست كردن از اوست و مقرب شدن نزد مردم با ترك درخواست از آنان.»
پی نوشت:
غررالحکم
بحارالانوار
کنزالعمال
منبع:شبستان