با اين دستگاه پرده بافي، پرده داخلي خانه كعبه و همچنين پرده روي ضريح مطهر پيامبر عظيم الشأن اسلام (ص) را مي‌بافتند كه آن را در هر سال از مكه مكرمه به مدينه منوره مي‌بردند.
عقیق:با اين دستگاه پرده بافي، پرده داخلي خانه كعبه و همچنين پرده روي ضريح
مطهر پيامبر عظيم الشأن اسلام(ص) را مي‌بافتند كه آن را در هر سال از مكه
مكرمه به مدينه منوره مي‌بردند و آنجا روي ضريح مطهر مي‌كشيدند.
در حال حاضر حدود ۱۰ سال است كه ديگر پرده داخل ضريح مطهر پيامبر اكرم (ص) را عوض نكرده و حتي پرده قبلي را غبارروبي هم نكرده‌اند.
اين
دستگاه حدود شصت سال پيش بعد از اينكه ديگر نگذاشتند پرده پس از بافته شدن
از مصر، ايران و هند به عربستان بيايد، خود سعودي‌ها شروع كردند به پرده
بافي خانه كعبه و به كمك هندي‌ها اين دستگاه را آوردند.
دستگاهي كه
در تصوير زير مشاهده مي‌شود در ايران به دستگاه شعربافي معروف است كه در
اصفهان، يزد و كاشان رواج داشته و البته هنوز هم در اصفهان و يزد مشاهده
مي‌شود و از آن استفاده مي‌كنند.
دستگاه شعربافي دو نفر بافنده دارد
يكي پشت دستگاه براي انداختن ماكو و رد و بدل كردن تار و پود مي‌نشيند و
ديگري بر اساس نقشه، پودها را جابه‌جا مي‌كند كه البته اين عمل بر روي نقشه
خاصي بافته مي‌شود.
مي‌توان گفت كه شَعر بافي يا شربافي يكي از
صنايع دستي ايران است. به موي انسان يا حيوان شعر گفته مي‌شود و در
بافندگي، شعر نوعي پارچه است كه با مو يا ابريشم و با دستگاه بافندگي
چهاروردي بافته مي‌شود.
نقشه خاصي براي بافت شعربافي وجود ندارد و
به دو شيوه ساده و ميله‌اي (راه‌راه) بافته مي‌شود. شعر ساده را بيشتر به
رنگ‌هاي بنفش، زرشكي، مشكي، زرد، بادنجاني، سبز، گلي براي لباس زنان و شعر
ميله‌اي را به شكل سياه و سفيد به عرض ۲ متر و طول ۱٫۵ متر براي لباس مردان
مي‌بافند.
رسم است كه نام بافنده با نشان طلايي در سر و ته پارچه درج شود.
گفتني
است كه در گذشته، (تا حدود ۵۰ سال پيش) بافندگي با دستگاه شعربافي، بسيار
دشوار بوده و تنها از عهده جوانان بر مي‌آمده‌است. اما يكي از شعربافان
قهار آن دوره به نام حاج حبيب الله خادم براي آسان‌تر شدن كار با آن،
قطعه‌اي را به اين دستگاه اضافه مي‌كند.