وی افزود: آیت‌الله بهجت همواره می‌فرمودند که احکام دین اسلام ارشادی هستند و آدمی از روی عقل و آگاهی به وضوح می‌تواند خوب یا بد بودن آنها را درک کند البته خوب است که انسان در جاهای باریک و سخت قرار بگیرد و پا فراتر گذاشته و از طبقه عقلانیت به عشق الهی چنگ زند.
حجت‌الاسلام پناهیان با بیان این مطلب که شهدا عاقلانه پا به عرصه جهاد در راه خدا و جانبازی گذاشتند، عنوان کرد: این سوال همواره وجود دارد که آیا شهدا عاقلانه عمل کردند یا عاشقانه جان خود را در راه دین و اسلام دادند. انسانی که از قوه عقلانیت خود کمک می‌گیرد هوای نفس‌اش را نابود کرده و کمتر به صفای باطن می‌رسد که این صفای باطن عشق الهی را در سینه انسان متجلی می‌کند.
وی افزود: شهدای هشت سال دفاع مقدس نیز از قوه عقل خود کمک گرفتند و با نابودی هوای نفس‌شان عاشقانه در راه خداوند جان دادند، آن روزها هنگام عملیات برخی از رزمندگان احساسات‌شان برای حضور در جلوی دشمن در وجودشان شعله می‌کشید به گونه‌ای که شش‌آتیشه حاضر بودند خود را به جلوی خط برسانند اما برخی از رزمندگان حضور داشتند که در کمال آرامش می‌گفتند خداوند هر وقت بخواهد انسان را برای نوشیدن شرب شهادت ندا می‌دهد و این‌طور هم شد، بسیاری از رزمندگانی که آن روزها مشتاق حضور در خط مقدم جبهه داشتند کوچک‌ترین آسیبی ندیدند اما آن افراد با ضربت یک گلوله به شهادت رسیدند.
حجت‌الاسلام پناهیان تصریح کرد: در منطقه عملیاتی والفجر یک یکی از رزمندگان آرزو داشت تا در آب به شهادت برسد زیرا روایت است که مؤمن اگر مرگ‌اش در آب باشد به علت سختی بسیار شهید از دنیا می‌رود و آن رزمنده امیدوار بود که این ثواب نصیب‌اش شود اما دوست‌اش به او می‌گفت تو نیروی زمینی هستی و امکان ندارد شهادت تو در آب رقم بخورد. روزهای بعد از آن گردان درخواست تعدادی غواص برای عملیات کردند که آن شهید بزرگوار نیز انتخاب شد و به خواسته خودش در آب شربت شهادت را نوشید.
وی عنوان کرد: شهدای هشت سال دفاع مقدس به علت عشق‌بازی با پروردگار عالم دل‌شان لطیف شده بود و خداوند اشاره‌های دل‌شان را اجابت می‌کرد، تکیه‌گاه‌شان عقل بود ولی به ورطه عشق الهی چنگ می‌زدند، جایی که خداوند از آنها راضی بود و این شهدا نیز به مقام مرضیه الهی دست یافته بودند.
حجت‌الاسلام پناهیان با بیان این مطلب که دم شهادت سالار شهیدان امام حسین (ع) همه دل‌های انسان‌های عالم را مجذوب غم‌اش می‌کند، گفت: مادر شهیدی سوال داشت که هر زمان به یاد شهیدم می‌افتم شادی در دلم موج می‌زند اما غم شهادت امام حسین (ع) دلم را به آتش می‌کشد.
حجت‌الاسلام پناهیان خاطرنشان کرد: آتش‌گرفتن دل انسان از غم شهادت امام حسین (ع) خواست خداوند بوده و با توجه به اینکه ما مسلمانان ارتباط نزدیک و قومی با ایشان نداریم اما بعد از 1400 سال از اعماق وجودمان برای امام حسین (ع) اشک می‌ریزیم. رزمندگان هشت سال دفاع مقدس نیز در لحظات مرثیه‌خوانی و ذکر ابا عبدالله الحسین (ع) طوری گریه می‌کردند که آدمی به یاد اشک‌ریختن حضرت عباس (ع) و جدایی ایشان از امام حسین (ع) می‌افتاد. شهدای جنگ تحمیلی طوری گریه می‌کردند که غیرت‌مندی و احیای خون ریخته‌شده اهل بیت (ع) در وجودشان شعله می‌کشید.
منبع:شبستان
211008