عقیق: صدای نقاره که پیچید، خشکم زد. شبیه نجوای آشنایی قدیمی بود و من، مثل مادری که بچه‌اش را گم کرده باشد دویدم سمت ضلع شرقی صحن انقلاب تا بشنوم‌اش. گم کرده‌ام آنجا بود و پاهای یخ بسته‌ام تندتر از این نمی‌دوید. می‌خواستم پیدایش کنم و یک دل سیر غرق‌اش شوم. قلبم تند تند می‌کوبید و تقلا می‌کرد تا از سینه‌ام کنده شود. شال گردنم را روی دماغم بالا کشیدم و یک نفس دویدم. صدای نقاره مثل جادو بود. انگار همه هیپنوتیزم‌اش شده بودند و چشم بسته باید خودشان را از هر صحن و رواق و زاویه‌ای که بودند به آن می‌رساندند.