عقیق:عبدالمطلب فرزند هاشم بن عبدمناف به بنى‌هاشم منسوب و پدربزرگ پيامبر(ص) بود. نام او شيبه، کنيه‌اش ابوالحارث (حارث بزرگ‌ترين پسر او بود) و مادرش سلمی بنت عمر از قبيله خزرج بود. عبدالمطلب در بين مردم به «فياض» (بخشنده) شهرت داشت. او بخشی از کودکی خود را در قبيله مادرش در شهر مدينه سپری کرد و پس از آن توسط مطلب، عموی خود، براساس سفارش هاشم به مکه بازگردانده شد. هاشم در هنگام مرگش به مطلب گفته بود «پسرت، شيبه، را درياب» و چون مطلب او را سرپرستی می‌کرد، و مردم او را غلام مطلب می‌دانستند، عبدالمطلب ناميده شد.

پس از مطلب، عبدالمطلب مهمانداری از حاجيان کعبه را به عهده گرفت و برای سهولت در آب‌رسانی به حاجيان، چاه زمزم را، به کمک پسر بزرگش، حارث، بازسازی کرد. هنگام کندن چاه، به دليل کارشکنی‌های قريش نذر کرده بود چنانچه خداوند ۱۰ پسر به او عطا کند، به شکرانه آن، يکی از آنها را برای خدا در پيشگاه کعبه قربانی کند و سال‌ها بعد، قرعه به‌نام عبدالله دهمين پسر او و پدر پيامبر اکرم(ص) افتاد، ولی با فشار مردم و سران قريش، عبدالمطلب ناچار شد راه‌حلی برای اين مشکل بيابد و سرانجام به‌جای عبدالله، صد شتر قربانی کرد.

زمانی که ابرهه پادشاه يمن برای انهدام کعبه به مکه لشگر کشيد، عبدالمطلب به‌عنوان بزرگ قريش به ديدار او رفت، اما فقط از او خواست دويست شتری را که از او غارت شده بود، بازگرداند. ابرهه گفت: چرا به اين خواسته کوچک اکتفا می‌کنی، در حالی‌که من برای خراب‌کردن کعبه آمده‌ام، عبدالمطلب گفت: من صاحب شتران قريش هستم و کعبه، پروردگاری دارد که خود، از آن نگاهبانی می‌کند. عبدالمطلب اولين کسی بود که در ماه رمضان به کوه حراء می‌رفت و در تنهايی به عبادت می‌پرداخت. پسرهای او به‌نام عبدالله، عباس، حمزه، ابوطالب زبير، حارث، حجل، مقوم، ضرار، ابولهب بودند و شش دختر به نام‌های صفيه، ام حکيم، عاتکه، اميمه، أروی و بره داشت. عبدالمطلب همانند ديگر اجداد پيامبر(ص) از آيين توحيد و دين حضرت ابراهيم(ع) پيروی می‌کرد و از شرک بيزاری می‌جست.

پس از مرگ عبدالله، سرپرستی پيامبر(ص) به عهده عبدالمطلب قرار گرفت. وی محمد(ص) را بسيار گرامی می‌داشت و او را فرزند خود می‌خواند. روايت است، هنگامى كه مرگ وى فرا رسيد، فرزندش ابوطالب را طلبيد و او را درباره حضرت محمد(ص) سفارش کرد و به وى تأكيد كرد، كه محمد را دوست داشته باشد و با زبان، مال و دست خويش، وى را يارى كند. زيرا به زودى او سيد و سرور قوم عرب خواهد شد. آنگاه دست ابوطالب را گرفت و با او در اين باب، پيمان گرفت. پس از اين فرمود: مرگ بر من آسان شده است.

هنوز از عمر با بركت حضرت محمد(ص) بيش از هشت بهار نگذشته بود، كه اجل عبدالمطلب در صد و بيست سالگی فرارسيد كه اين تاريخ براساس سال قمری ۲۷ جمادی الاولی است، البته در قول ديگری تاريخ وفات ايشان را روز دهم ربيع‌الاول نقل كرده است. بدين گونه، سرور قريش در ميان غم و اندوه بازماندگان، به‌ويژه در اندوه و گريه فرزندزاده خردسالش حضرت محمد(ص) جان به جان آفرين تسليم كرد و در مكه معظمه به خاک سپرده شد.