عقیق: حجت‌الاسلام‌والمسلمین علیرضا پناهیان شب گذشته طی سخنانی در حرم مطهر بانوی کرامت، ضمن اشاره به داستان قوم بنی‌اسرائیل در قرآن کریم، با بیان این که قوم بنی‌اسرائیل به‌شدت تحت شکنجه و قتل‌عام بودند تا این که خداوند متعال حضرت موسی(ع) را برای نجات آنان فرستاد، اظهار داشت: در روایات اسلامی آمده است که بعد از مدت‌ها یاس و ناامیدی با صبر و دعا فرج برای نجاتشان نزدیک و معجزاتی فراوان را مشاهده و درک کردند.
وی در ادامه به برخی از معجزاتی که شامل حال قوم بنی‌اسرائیل شد اشاره نمود و با بیان این که حضور پیامبر در میان یک قوم و نجات ایشان از جنایات استبداد و استکبار ایده‌آل‌ترین اتفاق بر یک قوم تحت ظلم است، اظهار داشت: بعد از قدرنشناسی قوم بنی‌اسرائیل، خداوند شبیه معجزاتی که به ایشان نعمت داد، بلایی بر سرشان نازل کرد و ۴۰ سال در بیابان آواره و سرگردان شدند.
پناهیان عدم قدردانی قوم بنی‌اسرائیل را از آثار ایمان‌آوردن بر اثر اضطرار توصیف نمود و با بیان این که پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله در مکانی مبعوث نشدند که مضطر باشند، خاطرنشان کرد: موسی بن عمران هیچ مشکلی باایمان آوردن بنی‌اسرائیل نداشت؛ چرا که به دلیل مضطر بودنشان با اشاره‌ای به دنبال ایشان راه افتادند و تمرد نکردند، اما بعداً در مسیر دین‌داری تمردها را شروع کردند.
وی با اشاره به این که اگر چه مردم مکه سه‌طبقه ثروتمندان، قشر متوسط و فقیران بودند، ولی نظام دین‌داری و آئینی حاکم بود که احساس استغنا در میان مردم ایجاد نموده بود، خاطرنشان کرد: همین وضع نسبتاً خوب بدون اضطرار، به مانعی بزرگ پیش روی مردم مکه و عدم ایمان ایشان به رسالت پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله تبدیل شد.
سخنران حرم مطهر بانوی کرامت فقدان احساس نیاز را مهم‌ترین علت بی‌دینی برشمرد و اذعان داشت: علت بی‌دینی این نیست که انسان‌ها حتماً باید خیلی بد باشند تا بی‌دین باشند؛ اصلاً این‌طور نیست، در بسیاری از مواقع بی‌دین‌ها اصلاً بد نیستند و حتی برخی بی‌دین‌ها انسان‌های به‌ظاهر خوبی هستند و با اخلاق‌مداری، ظلم فاحش نمی‌کنند و حلال و حرام را رعایت می‌کنند؛ درحالی‌که دین می‌خواهد انسان را به قله‌ای برساند که آدمی بدان احساس نیاز نمی‌کند.
وی بر اهمیت ترسیم انتظار درست آدمی از وجود خود و تجلی آن در زندگی تأکید و با بیان این که اگر انسان دین‌داری نکند ابتدائاً اتفاق خاصی برایش نخواهد افتاد، خاطرنشان کرد: با این که دین در زندگی فردی و اجتماعی اثر فوری ندارد، فقدان آن آدمی را به تباهی می‌کشاند؛ دین‌داری نه‌تنها رسیدن به قله، بلکه نیفتادن در دره تباهی و سقوط از آدمیت است.
پناهیان در بخش پایانی سخنان خود ضمن اشاره به این که در بحث دین و دین‌داری باید توجه داشته باشیم که دین در عین این که به دنبال نشان‌دادن قله است، اثر منفی بی‌دینی زود خود را نشان نمی‌دهد و هیچ‌گاه به‌سرعت آدمی را گرفتار دره سقوط نمی‌کند، یادآور شد: مهر امام حسین علیه‌السلام در دل مهم‌ترین پایه درک زیبایی‌های قله و ایجاد عطش برای حرکت به قله است.