عقیق: غربزدگی آفتی است که قریب به دو قرن کشور ما را درگیر خود ساخته است. معمولاً غربزدگی و تحقیر خود در برابر تمدن مدرن غرب به بهانه‌های مختلفی نظیر پیشرفت، آزادی، دموکراسی، علم و...  شکل می‌گیرد اما در نتیجه اصالت و هویت ملی ما را به چالش خواهد کشید. در ادامه سخنان رهبر انقلاب در این باره را می‌خوانید.

فرهنگ غرب برای زندگی مضر است

امروز، در نظام‌های ساخته و پرداخته‌ فرهنگ غرب چه در خود منطقه‌ جغرافیایی غرب، چه در جاهای دیگر دنیا در بخش ابزار و وسایل زندگی تا آن‌جا پیشرفت کرده‌اند که به کرات آسمانی رسیده‌اند. این از لحاظ علمی، انصافاً فوق‌العاده است. این را که دیگر نمی‌شود منکر شد. فرض بفرمایید به آسمان‌ها بروند و دوربین‌های تلسکوپ را در آن‌جا تعمیر کنند. این، پیشرفت عظیمی برای بشر است. اما اگر از نظر جهت‌گیری زندگی، بینشی که انسان به آن احتیاج دارد، نباشد، اصلاً این ابزار برای بشر هم لازم نیست؛ بلکه مضرّ است.

غرب دست خود را از معنویت خالی کرد

انسانِ امروز، از این نظر عقب مانده است. دستش خالی است. معنویّت در دنیا نیست. جهت‌گیری درست، نیست. برای همین است که دنیا پر از ظلم و جور است. افسوس که بعضی، مطلبی به این وضوح را نمی‌فهمند! مگر این دنیا مال بشر نیست؟! مگر این علم و پیشرفت برای این نیست که انسان از آن‌ها استفاده کند؟! وقتی ما می‌بینیم در دنیا وضعی است که اکثر انسان‌ها، روزبه‌روز بدبخت‌تر می‌شوند و عدّه‌ای با همان ابزار پیشرفت‌های علمی که مال انسان است، بر انسانیّت این‌گونه فشار می‌آورند، این کافی نیست که کسی بفهمد یک بال انسانیّت شکسته و افتاده است؟!

مبارزه با دین زمانی شروع شد که فرهنگ غربی به ایران آمد

این، بال معنویّت است. اگر ما هم در جامعه‌ خودمان، جنبه‌ معنوی را ندیده بگیریم؛ آن را حذف نماییم، یا کوشش کنیم از صحنه خارجش کنیم، همین خواهد شد. از وقتی که ترشّحات و نشانه‌ها و طلیعه‌های فرهنگ غرب، به صورت قصّه و نقشه نه به صورت طبیعی و آنچه که لازمه‌ زندگی عمومی بشر باشد به کشور ما سرازیر شد از اواخر سلطنت ناصرالدّین شاه مبارزه با دین و تلاش برای منزوی کردن دین هم شروع شد. البته عدّه‌ای، اینها را از زمان رضاخان می‌دانند و مربوط به سلاطین قاجار نمی‌دانند. اما این، یک واقعیّت است. اما این، یک واقعیّت است. منزوی کردن علمای دین؛ منزوی کردن دین؛ سعی در استخدام نیروهایی برای مقاصد خبیث که شروع شود، جامعه، جامعه‌ای خواهد شد که از لحاظ وسایل و ابزار زندگی که ما به آن می‌گوییم: دنیا؛ یعنی همان که در علوم امروز، علوم دانشگاهی نامیده می‌شود پیشرفت می‌کند. اما آن جامعه، یک جهتش ناقص است و آن، جنبه‌ی معنوی است. ۱۳۷۲/۰۹/۲۴