عقیق: نزار قبانی، شاعر، نویسنده و ناشر شهیرِ سوری را بیشتر با اشعار عاشقانه‌اش می‌شناسیم که فارغ از قلم شیوا و اشعار پر مضمونش برای غیرعرب‌زبانان هم گیرایی و جاذبه خاصی دارد.
نزار قبانی چندین ماه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، در شب شعری که به افتخارش در ابوظبی در امارات متحده عربی برپا کرده بودند، سروده‌ای را تقدیم امام خمینی (ره) و مردم ایران کرد. متن این شعر در ماه می ۱۹۷۹ میلادی در مجله «الاشتراکی» لبنان به چاپ رسید. ضمن اینکه صدای قرائت این شعر توسط خود شاعر همچنان موجود است. ترجمه فارسی این شعر که توسط «محسن رضوانی» شاعر و نویسنده جوان و پژوهشگر ادبیات فارسی انجام شده را در ذیل می‌خوانید:
زهر اللوز فی حدائق شیراز
وأنهى المعذبون الصیام
هاهم الفرس قد أطاحوا بکسرى
بعد قهر و زلزلوا الأصنام
شیعة .. سنة
جیاعٌ .. عطاشٌ
کسروا قید هم وفکوا اللجام
شاه مصر یبکی شاه إیران
فأسوان ملجأً للیتامى
والخمینی یرفع الله سیفاً
ویغنی النبی والإسلام
هکذا تصبح الدیانة خلقاً مستمراً
وثورة واقتحام
ترجمه:
بادام در باغ‌های شیراز به شکوفه نشست
و رنج کشیدگان، سرانجام، روزه را به پایان رسانیدند
اینان همان پارسیانند که کسری را بعد از چیرگی به زیر کشیده‌اند
و بت‌ها را به لرزه درآورده اند
شیعیان... سنیان
گرسنگان... تشنگان
زنجیرهایشان را شکسته‌اند و لگام‌ها را گسسته ...
فرمانروای مصر برای شاه ایران اشک می ریزد
و چه خنده دار که شهر «اسوان»، به پناهگاهی برای یتیمان! تبدیل شده است
و خمینی- که خدا شمشیرش را بلند نگاه دارد،
ندای اسلام و رسولش را سر داده است
اینچنین است که دین،به آفرینشی پایدار
و به انقلاب
و به فتح
مبدّل می‌شود