عقیق: صلح امام حسن (ع) هنوز هم که هنوز است در پرده‌ای از ابهام قرار گرفته است. در ادامه سخنان رهبری معظم، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را در مورد صلح امام حسن (ع) می‌خوانیم.
امام حسن اگر صلح نمی‌کرد یقیناً اسلام ضربه می‌دید
در مورد کار امام حسن (ع) ما هیچ درصدد نمی‌آییم از موضع دفاع حرف بزنیم که چرا صلح کرد و چه موجباتی داشت. امام حسن (ع) اگر صلح نمی‌کرد یقیناً اسلام ضربه می‌دید، برای خاطر اینکه آن چهره افشا نشده بود، مردم هنوز حقایق را نمی‌دانستند، آنقدر نمی‌دانستند که هزاران نفر یا صدها هزار نفر از سربازان امام حسن (ع) حاضر شدند با آن طرفی که با امیرالمؤمنین (ع) جنگیده بود دیگر نجنگند. تبلیغات و پول و کارهای گوناگون سیاسی آنچنان جو بدی به وجود آورده بود که امام حسن (ع) اگر آن روز خود را و جان خود را و جان اصحاب نزدیک و معدود خود را از دست می‌داد چیزی از اسلام باقی نمی‌ماند.
از دوستان خود طعن شنید، اما صبر کرد
بعد از چند سالی نام علی (ع) و نام حسن (ع) و نام حسین (ع) و نام افتخارات صدر اسلام و نام آن همه حوادث آموزنده اگر در لابلای کتاب‌ها می‌ماند هم برای مدت زیادی نمی‌ماند و به درستی و تحریف نشده نمی‌ماند، این کار امام حسن (ع) بود. وقتی شما جمع‌بندی می‌کنید، می‌بینید کار امام حسن (ع) با کار امیرالمؤمنین، با کار امام حسین (ع)، با کار همه ائمه دارای یک مضمون و یک معنا است. آگاهانه مقاومت کردن، تکلیف را فهمیدن و ایستادن، و من به شما بگویم برادران و خواهران من، امام حسن (ع) یکی از شجاعانه‌ترین اقدام‌ها را برای انجام این تکلیف انجام داد، چرا؟ برای خاطر اینکه به دیگران، به پیغمبران، به پیغمبر اسلام، به امیرالمؤمنین، به همه ائمه فقط دشمنان بودند که طعن می‌زدند، اما پیچیدگی کار امام حسن (ع) و ظرافت آن موضع آنچنان بود که حتی دوستان او هم به او طعن می‌زدند. حجربن‌عدی‌ها هم نمی‌دانستند و به او «یا مذل المؤمنین» می‌گفتند اما صبر کرد. (۱۳۶۴/۳/۱۷)
ورود امام حسن (ع) به فاز تشکیلاتی پس از صلح با معاویه
امام حسن (ع) بعد از حادثه متارکه جنگ، بنا کرد تشکیلات‌دهی و سازماندهی، آن کاری که آن زمان انجام نشده بود لزومی هم نداشت، امکان هم نداشت، یک سازماندهی عظیم شیعی را به وجود آوردند این همان سازماندهی است که شما در کوفه، در مدینه، در یمن، در خراسان، در مناطق دور دست حتی نشانه‌های او را می‌بینید زمان امام حسین (ع) و بعد از ماجرای شهادت امام حسین (ع) همان سازماندهی بود که ماجرای توابین را به وجود آورد، ماجرای مختار را به وجود آورد، ماجراهای فراوانی را در دنیای اسلام ایجاد کرد که تا آخر هم نگذاشت آب خوش از گلوی خلفای بنی‌امیه پایین بیاید. این تشکیلات زمان امام حسین (ع) بود که امام حسین (ع) وقتی شهید می‌شد می‌دانست که دنبال خودش یک تشکیلاتی را دارد باقی می‌گذارد که اینها پرچم را بالا نگه خواهند داشت و نمی‌گذارند که قضیه لوث بشود و حقیقت مکتوم بماند. (۱۳۶۵/۳/۴)
امام حسین (ع)، جزو مدافعان ایده صلح امام حسن (ع) بود
امام حسین (ع)، جزو مدافعان ایده صلح امام حسن (ع) بود. وقتی که در یک مجلس خصوصی، یکی از یاران نزدیک از این پُرشورها و پُرحماسه‌ها، به امام مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) اعتراضی کرد، امام حسین (ع) با او برخورد کردند: «فغمز الحسین فی وجه حجر». هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که اگر امام حسین (ع) به جای امام حسن (ع) بود، این صلح انجام نمی‌گرفت. نخیر، امام حسین با امام حسن بود و این صلح انجام گرفت و اگر امام حسن (علیه‌السّلام) هم نبود و امام حسین (علیه‌السّلام) تنها بود، در آن شرایط، باز هم همین کار انجام می‌گرفت و صلح می‌شد. (۱۳۶۹/۰۱/۲۲)