عقیق: در نگاه آموزه‌های دین، گناه و ترویج‌کننده گناه، فحشاء و اشاعه‌کننده فحشا در یک مقام قرار دارند تا جایی که در قانون مجازات‌هایی برای این نوع رفتار پیش‌بینی شده است؛ بر این اساس، هرگونه گفتار و کرداری که موجب ترویج و تبلیغ و یا کمک به انتشار گناهان بزرگ خصوصاً گناهان جنسی در بین مؤمنین بوده و به این قصد صورت پذیرد، شامل می‌شود، هر چند که ممکن است در برخی موارد قصد انتشار در کار نباشد، اما نتیجه‌ای که می‌دهد همان باشد. از این جهت است که خداوند در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر لزوم مراقبت از قبح عمل تأکید کرده است. در آیه19 سوره نور می‌خوانیم «إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُون؛ کسانى که دوست دارند که فحشا در میان آنان که ایمان آوردهاند، شیوع پیدا کند، براى آنان در دنیا و آخرت عذابى پر درد خواهد بود، و خدا[ست که] مىداند و شما نمىدانید.»
پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله در روایتی فرمود «مَنْ أَذَاعَ فَاحِشَةً کَانَ کَمُبْتَدِئِهَا؛ کسى که کار زشتى را نشر دهد، همانند کسى است که آن را در آغاز انجام داده است.» پر واضح است که دامن زدن و اشاعه گناهی که در خلوت و یا در عرصه‌ای محدود به وقوع پیوسته، در لایه اول سبب قبح‌شکنی می‌شود و عفت عمومی را مورد آسیب قرار می‌دهد و مفاسدی را در بین قشر جوان به وجود می‌آورد و در لایه بعد، با از بین رفتن امنیت روانی جامعه، بنیان خانواده لب پرتگاه سقوط قرار می‌گیرد. همچنین امام رضا علیه‌السلام در روایتی فرمود «الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ» یعنی آنکه گناه را نشر دهد، مخذول و مطرود است و آنکه گناه را پنهان مى‌دارد، مشمول آمرزش الهى است.
در کنار تبعات ظاهری که اشاعه گناه و فحشا در بستر جامعه دارد، در احادیثمان به یکسری تبعات معنوی نیز اشاره شده است. رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی دیگر فرمود «پنج خصلت است که اگر آنها در شما پیدا شد، به خداوند از آتش دوزخ پناه ببرید. اول اینکه اگر در میان مردمی فحشاء پیدا و آشکار شد، در میان آنها طاعون پیدا خواهد شد و بیماری‌هایی پدید خواهد آمد که در پیشینیان آنها نبوده است ...؛ خَمْسُ خِصَالٍ إِنْ أَدْرَکْتُمُوهَا فَتَعَوَّذُوا بِاللَّهِ مِنَ النَّارِ لَمْ تَظْهَرِ الْفَاحِشَةُ فِی قَوْمٍ قَطُّ حَتَّى یُعْلِنُوا بِهَا إِلَّا ظَهَرَ فِیهِمُ الطَّاعُونُ وَ الْأَوْجَاعُ الَّتِی لَمْ تَکُنْ فِی أَسْلَافِهِمُ الَّذِینَ مَضَوْا.» بر این اساس، تبعه فحشاء مساوی با پدید آمدن بیماری‌های ناشناخته است. اکنون این حقیقت را به چشم مشاهده می‌کنیم که ترویج گناه در سراسر دنیا چه مصائب و نکبت‌هایی را برای بشریت به بار آورده است. این سنت الهی را درباره سایر گناهان نیز مشاهده می‌کنیم، همچنان که به تصریح کتب آسمانی، برخی گناهان در امت‌های پیشین سبب نزول عذاب الهی بر اقوام شد.
حجت‌الاسلام رفیعی در سخنانی گفت: در ارتباط با کار فحشا و زشت سه مطلب داریم: 1. مرتکب کار فحشا 2. منتشرکننده کار فحشا 3. کسی که نه عامل و نه مروج است، اما رواج این شایعه‌ها را می‌پسندد. آیه 19 سوره نور درباره دسته سوم صحبت می‌کند، یعنی «إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا»؛ آنها که دوست دارند فحشا در بین جامعه مؤمنین رواج یابد. خداوند این عده را در دنیا و آخرت به عذاب وعده داده است. در روایتی آمده است این آیه درباره کسانی آمده که درباره مؤمنین چیزی را نقل می‌کنند که خودشان دیده یا شنیده‌اند.
منبع:تسنیم