عقیق:حضرت حضرت آیت الله جوادی آملی در دو بیان جداگانه به ارزش و قداست روزه در نزد خدا اشاره کرده اند.
ارزش بوی دهان روزه‌دار در نزد خداوند
از امام صادق(ع) نقل شده است كه فرمود: «أوحي الله تبارك وتعالي إلي موسي عليهالسلام: ما يمنعك من مناجاتى؟ قال: يا ربّ أُجلّك عن المناجات لِخَلوُف فم الصائم فأوحي الله عزّ وجلّ إليه يا موسي لَخَلوُفُ فم الصائم أطْيب عندى من ريح المسك» روضة المتقين، ج 3، ص 229.
خداوند به حضرت موسي وحي فرستاد، كه چرا با من مناجات نميكني؟ عرض كرد: خدايا روزهدارم و در حال روزه، دهان خيلي معطر نيست. خداوند فرمود: اي موسي! بوي دهان روزه‌دار پيش من از مشك خوشبوتر است.
انسان مگر نميخواهد در آن عالم مُطيّب و معطّر باشد، آنجا كه ديگر سخن از آهو و نافه آهو نيست كه عطري داشته باشد. آنجا روزه است كه انسان را معطّر ميكند. باطن روزه به صورت عطر ظهور ميكند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خداي سبحان ميداند كه چيست.
روایتی لطیف از مرحوم کلینی درمورد ارزش انسان
روايت لطيفي را مرحوم كليني از امام هفتم(ع) نقل فرموده، كه مرحوم محقق داماد، در شرح آن بيان شيريني دارد.
حديث
اين است كه حضرت فرمود: «إنّ أبدانكم ليس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا
تبيعوها بغيرها» ـ كافي، ج 1، ص 19، ح 12 بدن شما به اندازه بهشت ميارزد؛
آن را به غير بهشت نفروشيد. كه ضرر خواهيد كرد.
مرحوم
محقق داماد ميفرمايد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است.
روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به ﴿عند مليكٍ مقتدر﴾
برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن روزه گرفتن است(تعليقه ميرداماد بر
اصول كافي، ص 38).
باطن روزه به صورت لقاي خدا ظهور ميكند و براي انسان، همتي بالاتر از لقاي حق فرض ندارد. چون انسان موجودي ابدي است كه هرگز از بين نميرود، بلكه در نهايت از عالَمي به عالَم ديگر منتقل ميشود. اگر باطن روزه نصيب او شد، پيوسته در محضر حق است؛ بدون اينكه از حضور دايمي رنج ببرد. يكنواختي در بهشت رنجآور نيست، اصولا ً در آنجا رنجي وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهري كه ﴿جنّات تجري من تحتها الأنهار﴾ باشد يا بهشت معنوي. انسان بدون اينكه رنج و خستگي و تشنگي و گرسنگي را بچشد،لذت سيري را احساس ميكند؛ وضعيت بهشت مانند دنيا نيست.
منبع: حوزه
211008