عقیق:حضرت حضرت آیت الله جوادی آملی در دو بیان جداگانه به ارزش و قداست روزه  در نزد خدا اشاره کرده اند.

ارزش بوی دهان روزه‌دار در نزد خداوند 

 از امام صادق(ع) نقل شده است كه فرمود: «أوحي الله تبارك وتعالي  إلي موسي عليه‏السلام: ما يمنعك من مناجاتى؟ قال: يا ربّ أُجلّك عن المناجات  لِخَلوُف فم الصائم فأوحي الله عزّ وجلّ إليه يا موسي لَخَلوُفُ فم الصائم أطْيب  عندى من ريح المسك» روضة المتقين، ج 3، ص 229.

  خداوند به حضرت موسي وحي فرستاد، كه چرا با من مناجات  نمي‏كني؟ عرض كرد: خدايا روزه‏دارم و در حال روزه، دهان خيلي معطر نيست. خداوند  فرمود: اي موسي! بوي دهان روزه‏دار پيش من از مشك خوشبوتر است.

انسان مگر نمي‏خواهد در آن عالم مُطيّب و معطّر باشد، آنجا كه ديگر سخن از آهو و  نافه آهو نيست كه عطري داشته باشد. آنجا روزه است كه انسان را معطّر مي‏كند. باطن  روزه به صورت عطر ظهور مي‏كند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خداي سبحان  مي‏داند كه چيست.

روایتی لطیف از مرحوم کلینی درمورد ارزش انسان 

 روايت لطيفي را مرحوم كليني از امام هفتم(ع) نقل فرموده، كه مرحوم محقق داماد، در شرح آن بيان شيريني دارد.

حديث اين است كه حضرت فرمود: «إنّ أبدانكم ليس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا تبيعوها بغيرها» ـ كافي، ج 1، ص 19، ح 12 بدن شما به اندازه بهشت مي‏ارزد؛ آن را به غير بهشت نفروشيد. كه ضرر خواهيد كرد.

مرحوم محقق داماد مي‏فرمايد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است. روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به ﴿عند مليكٍ مقتدر﴾ برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن روزه گرفتن است(تعليقه ميرداماد بر اصول كافي، ص 38).

باطن روزه به صورت لقاي خدا ظهور مي‏كند و براي انسان، همتي بالاتر از لقاي حق فرض ندارد. چون انسان موجودي ابدي است كه هرگز از بين نمي‏رود، بلكه در نهايت از عالَمي به عالَم ديگر منتقل مي‏شود. اگر باطن روزه نصيب او شد، پيوسته در محضر حق است؛ بدون اينكه از حضور دايمي رنج ببرد. يكنواختي در بهشت رنج‏آور نيست، اصولا ً در آنجا رنجي وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهري كه ﴿جنّات تجري من تحتها الأنهار﴾ باشد يا بهشت معنوي. انسان بدون اينكه رنج و خستگي و تشنگي و گرسنگي را بچشد،لذت سيري را احساس مي‏كند؛ وضعيت بهشت مانند دنيا نيست.

منبع: حوزه

211008